In: 15 theaters

Een Ierse idylle als toeristisch spotje voor eiland Man

Door HANS BEEREKAMP
Zelfs het eiland Man in de Ierse Zee, kroongebied van het Verenigd Koninkrijk en slechts 70.000 inwoners, beschikt over een eigen Film Commission, die zich ten doel stelt filmproducenten over te halen ter plaatse te draaien en zo de locale economie te versterken. De opnamen voor Waking Ned vonden geheel op het eiland plaats, al wordt de kijker in de waan gelaten dat het verhaal zich in een Iers gehucht afspeelt. Het speelfilmdebuut van de Engelse commercialregisseur Kirk Jones, bekroond voor zijn spotjes voor Absolut Vodka en Heinz, modelleert het dorpsleven naar de idylle die vooral een Amerikaans publiek zich voorstelt bij Ierland: goedmoedige bejaarde drinkebroers beramen in de pub plannetjes om rijk te worden en zijn de boze buitenwereld te slim af. Jones filmt de majestueuze rotslandschappen en lege stranden bij voorkeur vanuit de lucht, in een toeristisch licht dat ook de VVV van het eiland zou moeten bekoren, evenals de Noord-Amerikaanse bioscoopbezoekers, die van de bescheiden productie inderdaad een surprisehit maakten.

Met enige goede wil valt in Waking Ned ook een hommage te ontdekken aan de zogeheten `Ealing comedies' uit de jaren vijftig, zoals Whiskey Galore of The Titfield Thunderbolt, waarin een plattelandsgemeenschap zich met hartveroverende eensgezindheid inzet voor gedeeld eigenbelang.

In het geval van Waking Ned betreft dat de hoofdprijs in de lotto van ruim twintig miljoen gulden, die bij een van de 52 dorpsbewoners terecht moet zijn gekomen. Slinkse plannen van twee oude heertjes om de winnaar te ontmaskeren lopen aanvankelijk op niets uit, totdat ze ontdekken dat de oude Ned Devine dood voor zijn televisietoestel zit, met het winnende lot nog in de handen geklemd. Er zit niets anders op dan dat een van hen zich voor Ned uitgeeft, maar dan moeten ook de overige 49 bewoners, elk voor een gelijk aandeel in de opbrengst, hun mond houden tegenover de functionaris van de loterij uit Dublin.

Het heeft allemaal niet zo erg veel om het lijf, deze ouderwets aandoende, te nadrukkelijk innemendheid nastrevende, boertige komedie. Als de vormgeving niet zo gelikt was, en het uitbaten van transatlantische vooroordelen over het Europese dorpsleven minder opzichtig, zou het zelfs een aardige film geweest zijn. In de jaren vijftig.