In: 78 theaters

Niet alleen de mummie ziet eruit als een ondode zombie

Door HANS BEEREKAMP
Nu het ernaar uitziet dat de Nederlandse Filmkeuring vervangen zal worden door een zelfregulerend lichaam van het film-, video- en televisiebedrijf, het Nederlands Instituut voor de Classificatie van Audiovisuele Media (NICAM), gaan schermutselingen als rond de leeftijdsclassificatie van The Mummy binnenkort tot het verleden behoren.

De Nederlandse distributeur van The Mummy, UIP, protesteerde bij de Nederlandse Filmkeuring over de classificatie 16 jaar en ouder, omdat in andere Europese landen (Duitsland, Engeland, Zweden, Frankrijk) ook jongere kinderen worden toegelaten. Na herkeuring rolde er het compromis van 14 jaar uit.

Nu moet gezegd worden dat de toon van The Mummy, een remake van Karl Freunds gelijknamige griezelfilm uit 1932, voor meerdere interpretaties vatbaar is, en dat die ambivalentie van de makers tegelijkertijd een van de grootste problemen van de film vormt. Regisseur en scenarioschrijver Stephen Sommers (die zowel de live-action versie van Jungle Book maakte als de op het Weekend of Terror vertoonde monsterfilm Deep Rising) koos voor een ironische benadering van de vloek van de farao, knipogend naar Spielbergs Raiders of the Lost Ark en, door de rol van Rachel Weisz als een avontuurlijke bibliothecaresse, naar Romancing the Stone. En toch mocht The Mummy geen komedie worden, maar beoogde Sommers een soms bloedernstige griezelfilm met gruwelijke computereffecten van recupererende drieduizend jaar oude lijken.

Het netto resultaat van deze besluiteloosheid is een bordkartonnen formulefilm, waarvan het imposante spektakel goed genoeg was voor even indrukwekkende recettes aan de Amerikaanse bioscoopkassa, maar waarin geen enkel personage voorkomt dat sympathiek of zelfs geloofwaardig voorkomt. Niet alleen de uit zijn sarcofaag herrezen mummie (de Zuid-Afrikaanse acteur Arnold Vosloo) is een zombie, maar ook de Amerikaanse avonturier (Brendan Fraser, met zijn grijnzende zelfspot), de Engelse aristocraat en de Egyptische roverhoofdman. We zien sprinkhanenplagen, een als een fata morgana uit de woestijn oprijzende spookstad en een wervelstorm met een menselijk gelaat, maar dit alles laat onverschillig, omdat The Mummy een film is zonder een hart en zonder liefde voor B-filmplezier. De verdienste van het origineel was dat ondanks de knullige effecten Boris Karloff in de titelrol menselijke emoties wist te verlenen aan een ondode. The Mummy van Stephen Sommers is een industrieel product van de lopende band, dat geen enkele vertedering wekt.