In: Rialto, Amsterdam, Haags Filmhuis, Cinemarienburg, Nijmegen.

Kindvrouwtje in een metropool

Door BIANCA STIGTER
Tokyo Eyes is een film over kijken, over blikken, brillen en reflecties. Een kus is in deze film een oog dat schoon gelikt wordt en als achteruitkijkspiegel doet een glanzend gelakte nagel dienst. Tokyo Eyes werd gemaakt door Jean-Pierre Limosin, een Franse regisseur die in de jaren tachtig twee speelfilms maakte en zich daarna toelegde op de documentaire. Hij maakte onder meer een film over de Iraanse regisseur Abbas Kiarostami. Tokyo Eyes moet zijn ontstaan uit bewondering voor de Japanse cinema. Regisseur Takeshi Kitano speelt in Limosins film een kleine rol. Tokyo Eyes werd opgenomen in Japan met een Japanse cast en de film is er op uit het leven van de Japanse jeugd te tonen. Computerspelletjes, videocamera's, mobiele telefoons, antwoordapparaten, clubs en dj's ze spelen allemaal een meer of minder belangrijke rol in het verhaal dat als een thriller begint en met een romance eindigt.

Hangend aan een lus in de metro herkent de jonge leerling kapster Hinano een gangster die door haar broer, een politieman, gezocht wordt. De gangster heeft de naam Vier Ogen, omdat hij altijd een dikke bril draagt als hij zijn willekeurige slachtoffers neerschiet. Tot nu toe heeft hij nog niet raak geschoten. Hinano besluit de jongen, K, te achtervolgen. Langzaam komt ze erachter dat K's slachtoffers niet willekeurig zijn gekozen. Hij schiet mensen neer die zich niet goed gedragen: een winkelbediende omdat hij niet aardig is tegen een klant, de portier van een club omdat hij zich aan iemands vriendin vergrijpt. Hinano komt ook aan de weet dat K niet raak kan schieten. De jongen heeft de loop van zijn pistool expres verbogen. Toch vraagt Hinano K met zijn missie te stoppen. Kan de liefde niet de plaats van dit virtuele geweld innemen? Hinano (Hinano Yoshikawa), niet K, is het personage dat deze film moet dragen. Ze is een klassiek kindvrouwtje, dat met haar naïeve strapatsen af en toe verdwaald lijkt in de moderne metropool, maar daar toch weet te overleven.

Limosins films, die op het laatste filmfestival in Cannes werd vertoond, oogt modern en doet modern, de film poseert een beetje. Tokyo Eyes is op te vatten als een lieve, luchtige verwarring van spel en werkelijkheid, van waarnemen en ingrijpen. K behandelt Tokyo als het decor van een computerspelletje, en denkt dat zijn ingrepen net zo weinig effect hebben als het hanteren van een joystick in de speelhal.

Het enige onbegrijpelijke in deze wel amusante verhandeling is waarom K zich zo druk maakt. Zijn hippe uitstraling verhoudt zich slecht tot zijn rol van ouderwetse zedenmeester.