In: 91 theaters.

Kwebbelkabouters zingen soms ook

Door HANS BEEREKAMP
Televisie maken voor kinderen is eigenlijk heel gemakkelijk, ontdekten de Belgische omroeper Gert Verhulst en poppenspeler Danny Verbiest in 1989, toen ze programma's gingen presenteren met een enorme pratende knuffelhond. De formule van Samson & Gert werd een succes, en Verhulst en Verbiest richtten een eigen productiebedrijf op, Studio 100, dat weer een hit scoorde met de door VTM, de Vlaamse commerciële zender, en later ook door de TROS dagelijks uitgezonden serie Kabouter Plop. Het is televisie voor peuters en kleuters op het allersimpelste niveau, kneuteriger en trager dan Bassie en Adriaan of Swiebertje: vier als kabouter verklede volwassen acteurs, met kussens voor hun buik voeren een toneelstukje op in een bordkartonnen bos en zingen af en toe een liedje.

Nu is er ook de eerste speelfilm over Kabouter Plop. De met financiering van de Belgische bioscoopgroep Kinepolis geproduceerde film draait in 91 Nederlandse theaters en gaat voorbij aan elke ontwikkeling in de filmgeschiedenis sinds pakweg 1915. De poging om een doorlopend verhaal te vertellen verzandt in stropige herhalingen van steeds dezelfde vondsten en televisieregisseur Bart Van Leemputten is zichtbaar in het verkeerde medium verdwaald. De vier helden zijn nog minder dan karikaturen, hun namen zeggen genoeg. Kabouter Klus is handig en draagt gereedschap in zijn riem, kabouter Lui gaapt veel, kabouter Plop draagt een bril en is dus de baas en de enige vrouw heet kabouter Kwebbel. Zij kookt de kabouterpap en doet de was.

Gezamenlijk gaan zij op zoek naar een schat aan het andere einde van het bos, maar onderweg wordt Lui verliefd op een passerend kaboutervrouwtje. Dat gaat bijna mis.

Om de dialogen wat op te rekken, leidt Kwebbel haar observaties vaak in met de veelbetekenende woorden: 'Zal ik nog eens wat zeggen?' Nee, doe maar niet. Soms is het beter te zwijgen, want je boos maken over domheid heeft zelden zin. Het argument dat kleine kinderen gek zijn op Kabouter Plop is zo lang als het breed is: wie alleen nog maar kabouterpap te eten krijgt, op 91 bordjes tegelijk, zal het vroeger of later wel lekker gaan vinden.