NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Grensverleggers stoelt op een gouden idee: het volgen van Nederlanders die in het buitenland wonen en daar iets bijzonders doen. Hoe hebben ze dat aangepakt? Nederlanders ontsnappen graag aan de overvolle verzorgingsstaat. Maar reisverhalen over het eten in Bali of de safari in Kenya interesseren me net zomin als dia-avondjes. Van iemand die ergens anders gaat wonen en uit het niets een bestaan opbouwt, kan ik niet genoeg krijgen.

Zo heb ik een beroemde, professionele Nederlandse tangodanser met zijn Duitse vrouw in Argentinië aan het werk gezien voor de neus van president Menem. Zo'n beetje het zelfde als een Marokkaan die de elfstedentocht wint. Door de manier van filmen begon ik te begrijpen waarom de tango daar zo belangrijk wordt gevonden. Het was de mooiste aflevering tot nu toe. Een ander was soapster geworden in Chili. Schrijver Jacob Vredebregt werd in Indonesië geportretteerd. Rob Pannekoek, zanger van de vroegere rockgroep The Tidbits bevordert als ontwikkelingswerker in Mozambique de lokale muziek. Hij werkt met grote sterren in Maputo.

Gisteravond voormalig bush-piloot Hank Ebes die nu in Melbourne als kunsthandelaar doeken van Australische aboriginals verkoopt. Hij rijdt in een Rolls Royce cabriolet. Zichtbare bewijzen van welstand horen bij self made mensen. Met presentator Henk Harding ging Ebes in zijn vliegtuig naar de woestijn om schilderende aboriginals te bezoeken. In het rode zand tekende hij met aboriginal-symbolen zijn eigen leven en familie. Een originele manier om te vertellen. De kleurrijke beelden vervelen geen moment.

Toch wil ik veel meer weten dan Harding vraagt. Hij hangt te veel aan de lippen van de pionier. Vol aanbidding. Er kleven ook nadelen aan een geslaagd bestaan elders maar Harding heeft daar geen idee van. Hij ging niet in op de soms wat nostalgische uitlatingen van zijn gesprekspartners. Er komt geen enkele kritische vraag bij hem op. Hoeveel Nederlandse ontwikkelingssubsidie gaat er in lokale Mozambiquaanse muziek- en dansgroepen? Is het een Nederlandse verantwoordelijkheid? Is heel Mozambique unaniem enthousiast over Pannekoek of zijn er ook andere geluiden? Ontwikkelingswerkers wonen meestal beter en mooier dan ze ooit in Nederland zouden kunnen doen. Het gaat me er niet om dat Pannekoek onderuit wordt gehaald maar ik wil graag de andere kant horen. Kunsthandelaar Ebes onthulde gisteren dat de Aboriginals niet geïnteresseerd zijn in geld. Hijzelf ook niet meer, zei hij, dat had hij van hen geleerd. "Het is monopoly money", zei hij. "Je geeft ze vandaag 1500 dollar. En morgen is het weg. Morgen schilderen ze weer." Toen begon ik me af te vragen hoe hoog de winstmarge is op de doeken die deze idealist verkoopt. De airco moet ergens van draaien. In de gallerie hoorde ik hem prijzen van 25.000 dollar noemen. Een doek was zelfs 1,2 miljoen waard en dat verkocht hij niet, want hij verzamelt ook. Hij had uitvoeriger kunnen vertellen over zijn grote ontdekking van aboriginal kunst, tien jaar geleden. Was hij toen nog arm?

Gisteren signaleerde ik ook de eerste komkommer. Het Journaal was er in geslaagd een te vinden ondanks Kosovo. De Stichting Toezicht Effectenverkeer geeft op verzoek de huisadressen van Nederlandse topmannen uit het bedrijfsleven. Werkgeversvoorzitter Blankert sprak er schande van toen hij het hoorde van de verslaggever. Werkgevers konden de kans aangrijpen om nog eens tegen de openbaarmaking van optieverkopen te pleiten, zei de commentaarstem. Er liepen onlangs twee topmannen tegen de lamp wegens voorkennis. Ik begon me af te vragen wie dit primeurtje had ingestoken.

Het uitgeven van adressen van topmannen lijkt mij ook overdreven maar erg is het niet. De meeste adressen zijn in ruime kring bekend. Er is gemakkelijk achter te komen. Vandaar al die beveiligingsmaatregelen. Hoe vaak heb ik niet het Brasschaatse huis van Boonstra van Philips in beeld gezien naar aanleiding van de ontvoering? Of de vesting van Freddy Heineken? Op Het Journaal.