NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

EDO DIJKSTERHUIS
In een tijd dat snoeiharde elektrobeats, simpele melodietjes en sferisch synthesizerbehang het gezicht van de populaire muziek bepalen, komt de jazz er in de media doorgaans bekaaid vanaf. De resulterende onwetendheid van het grote publiek is dan ook een makkelijke voedingsbodem voor een typering van het genre als stoffige muziek voor pijprokende heren op leeftijd. Met de vierdelige documentaireserie Jazzportretten probeert de NPS dit vooroordeel te ontzenuwen en de hedendaagse jazz smoel te geven.

Wat bezielt een jonge, hippe muzikant om zich in te laten met jazz? Benjamin Herman, de eerste geportretteerde in de serie, kreeg het van thuis mee. Moeder speelde piano en vader deed, voordat hij rabbijn werd in Amsterdam, van zich spreken in het Londonse jazz-circuit. Op zijn negende kochten Hermans ouders een drumstel voor hem omdat het een goede uitlaatklep voor zijn moeilijke gedrag zou zijn. Maar de jonge Herman werd al snel verliefd op 'het blinkende instrument met interessante knoppen' dat zijn onderwijzer af en toe mee naar school nam. Na lang zeuren kreeg hij voor zijn Bar Mitzwa eindelijk de felbegeerde saxofoon.Nu is een krap halfuur natuurlijk niet veel om een portret te schetsen van een muzikant en zijn muziek, maar regisseur Ger Poppelaars blijft steken in een impressionistische collage van muziekflarden en soundbites. In korte flitsen vertelt Herman over zijn verschillende bands, het belang van dagelijks oefenen en zijn uit 1958 stammende Mark VI saxofoon, die hij in zijn armen wiegt als een pasgeboren baby. De muzikale bijdrage beperkt zich voornamelijk tot de goed in het gehoor liggende mix van souljazz, Latijns-Amerikaanse ritmes en big band-swing die Herman maakt met zijn New Cool Collective. Zijn complexere werk met het Van der Grinten/Herman Quartet en Het Michiel Borstlap Sextet blijft buiten beeld.

Poppelaars brengt jazz terug naar MTV-formaat. Verder dan een, voor absolute leken wellicht interessante, hapklare introductie in de jazz komt het programma niet. De muziek is niet te moeilijk en de lengte van de shots overschrijdt nooit de attentiespanne van een ongedurige puber. Jazzportretten zwalkt heen en weer tussen human interest, concertregistratie en interview, en blijft bij geen enkel onderwerp lang genoeg hangen om werkelijk interessante inzichten op te leveren. Over Hermans muzikale voorbeelden, ambities en plaats in de Nederlandse jazz-scene komen we nagenoeg niets te weten.

Op 28 juni en 5 juli worden fluitist Ronald Snijders en gitariste Corrie van Binsbergen aan hetzelfde procedé onderworpen. Alleen het tweede deel van de documentairereeks, waarin Charles Mingus' magnus opus Epitaph wordt behandeld, belooft meer diepgang omdat het zich concentreert op een enkel werk en niet probeert een heel leven te vangen in 25 minuten. De timing van deze uitzending is echter minder dan gelukkig te noemen. Vier dagen eerder wordt dit magistrale werk in het kader van het Holland Festival opgevoerd in het Concertgebouw.

Jazzportretten: Benjamin Herman. Ned. 3, 21.25-21.51u.