Egotrip van zeven steracteurs

Door HANS BEEREKAMP
Als de prijs voor de beste acteur op een van de grote festivals niet wordt toegekend aan een levensechte amateur, dan trekt meestal Sean Penn aan het langste eind. Het lijkt er wel op dat sommige films gemaakt worden om Sean Penn een prijs te bezorgen. Ook al had de jury in Venetië vorig jaar ruime keus, want de cast van Hurlyburly bestaat voornamelijk uit sterren die willen laten zien dat ze heel ver durven gaan, toch won weer Sean Penn.

De vier acteurs en drie actrices die zich in Hurlyburly te buiten gaan aan verbaal en emotioneel vuurwerk, verlaten nauwelijks de locatie van een villa met zwembad in de heuvels van Hollywood. Hurlyburly was dan ook oorspronkelijk een toneelstuk; het werd geschreven door David Rabe en in 1983 op Broadway opgevoerd met een rolbezetting van onder meer William Hurt en Harvey Keitel. Rabe staat bekend om zijn even provocerende als humorloze stukken (Streamers) en scenario's (Casualties of War), waarin mannen elkaar hardhandig om de oren slaan met cynisme en verbittering, maar dan zonder de ritualisering die David Mamet in vergelijkbare dramatische situaties weet te creëren.

De mannelijke personages in Hurlyburly hebben allemaal vaag iets met film te maken, maar brengen hun dagen door met coke snuiven en praten over seks. Vooral dat laatste onderwerp is bepalend voor de pikorde: de doorgedraaide Eddie (Penn), zijn schijnbaar rationele maat Mickey (Kevin Spacey), de gemelijke Phil (Chazz Palminteri) en de af en toe binnenwippende Artie (televisiekomiek Garry Shandling in een verrassend serieuze rol) zijn immers verwikkeld in een gecompliceerd netwerk van machtsverhoudingen. Maar het grootste deel van de tijd zijn ze zo high dat ze van voren niet meer weten wat ze van achteren doen.

De vrouwen dienen als inzet van het ongecoördineerde gewauwel, de poeder en wind waarnaar de titel verwijst. Eddie's ten onrechte geïdealiseerde minnares Darlene (Seans echtgenote Robin Wright Penn), de altijd beschikbare nachtclubdanseres Bonnie (Meg Ryan) en de als pakketje voor algemeen gebruik door Artie in de villa gedumpte tienerhoer Donna (Anna Paquin, het meisje uit The Piano) mogen dan overwegend met zich laten sollen, de actrices namen de uitdaging aan om de dellen tegen de klippen op waardigheid te verschaffen. Als het er niet zo verschrikkelijk dik bovenop lag, zou je het moedig kunnen noemen, dat Meg Ryan, die normaliter een film lang bezig is haar eigen verliefdheid te ontdekken, een klein rolletje accepteert als waggelende sloerie.

Regisseur Anthony Drazan (zijn vorige twee films, Zebrahead en Imaginary Crimes haalden de Nederlandse bioscoop niet) mocht als inspirator en verkeersagent optreden bij deze egotrip voor acteurs, die stuk voor stuk laten zien dat ze wat in hun mars hebben.

Een prettig gezicht is het niet, deze parade van akelige mensen, die maar niet ophouden verschrikkelijke dingen te zeggen en zichzelf en anderen naar de verdommenis te helpen. Een avond doorbrengen met opgefokte cokeneuzen, dat doet geen enkele niet-gebruiker voor zijn plezier.