NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Er hangt een deuntje in mijn hoofd als ongenode gast. En het blijft maar zeuren. Dat is gistermiddag begonnen toen ik Give me one good reason voor de derde maal had gehoord, in een snackbar. Een uur later begon ik het buiten mijn wil te neuriën. Dat is een goede reden om mij ervan te verlossen. Voor de muziek kijk ik niet naar het Eurovisie Songfestival. Die is moordend saai, zeker nu het levende orkest plaats heeft moeten maken voor een precies getimede elektronische achtergrond. De discodreun overheerst en het lijkt allemaal erg op elkaar. Als je moet stemmen, weet je niet meer wat Slovenië, IJsland of Ierland deden. Het songfestival is een groot horror vacui. Het liefst hoor je zangers. Maar de makers zijn zo bang om internationaal uit de toon te vallen, dat ze de grillige, menselijke stem plamuren met technobeat, loopjes en menselijke koortjes die op de achtergrond meeblèren. Dat geldt ook voor het Nederlandse nummer. Door het ritmische achtergrondlawaai was er weinig van Marlaynes zangtalent te horen. Het zijn replica's van liedjes, goedkoop materiaal met een dikke laag fineer. De winnares was een zingende mummie uit Zweden met een vale jaren-zestig-copie.

Marlayne is professional want ze heeft vier jaar conservatorium gedaan, zag ik haar voorafgaand aan het songfestival in het Engels tijdens een persconferentie zeggen. De journalisten moeten zich verbaasd hebben afgevraagd wat de conservationists (milieubewegers) met muziek te maken hebben. Dit soort verwarrende momenten vind ik zo leuk aan het songfestival. Het is boeiender dan een Europees voetbaltoernooi of een internationale dartwedstrijd. Hoe doet iedereen zijn best om zo internationaal mogelijk te zijn? Twaalf liedjes in het Engels, elf in andere talen dus de voorspelling van socioloog Bram de Swaan, "hoe meer talen, hoe meer Engels" kwam uit.

Tussen al die muzak was soms iets authentieks te ontwaren. Zoals bij sport zijn bij amusement allochtonen goed vertegenwoordigd en dat levert Creoolachtige mengvormen op. Noorwegen had Stig André van Eijk afgevaardigd, de Colombiaanse adoptief-kleinzoon van een Nederlandse immigrant. Duitsland had een geheel Turks koortje en dat in het jaar dat Berlijn weer de hoofdstad van Duitsland is geworden. Wat mij betreft had dit melodieuze en originele groepje moeten winnen. Volgens de vakmensen mag dat niet. Gelukkig dat de kijkers door middel van een telefoontje mochten stemmen zodat Duitsland nog als derde eindigde, ongetwijfeld geholpen door de Turkse diaspora. Juist omdat alles zo op elkaar lijkt, valt iets wat anders is meteen op. De geestige Duitse schlager van vorig jaar Guildo hat euch lieb eindigde ook terecht boven het gemiddelde. Weg met de vakjuries dus. Gesjoemeld wordt er toch. Het songfestival is er niet voor de kwaliteit maar voor de populariteit. Iedereen kijkt om de vlaggetjes op dat scorebord te zien wapperen. Wie verhuist tijdelijk naar het buurland om zijn land te laten winnen? Kroatië bekroonde Bosnië. Meteen begon ik me af te vragen welk van de drie Bosnische deelrepublieken de Bosnische zangeres vertegenwoordigde. Er was überhaupt veel ongebruikelijke solidariteit onder de Balkanlanden. Ik schakelde soms over op de gevierde Terry Wogan van de BBC maar ik ging gauw terug naar Nederland 2, want Willem van Beusekom was veel beter geïnformeerd. Het wetenschapsprogramma Noorderlicht probeerde gisteren een verklaring te geven voor goede muziek. Boeiende onderneming. Volgens musicologen valt juist het gebrek aan precisie, het vibrato, in de smaak. Goede zangers heffen niet meteen de goede toon aan maar "glijden erin". De hersenen hebben een verwachtingspatroon van een melodie maar het genot is het grootst als de verlossende noot zo lang mogelijk wordt uitgesteld. Een musicoloog liet op een computer horen wat er gebeurt als een melodie of een stem absoluut zuiver is en dus wél geheel aan de verwachtingen voldoet. Niet om aan te horen maar het leek sterk op de euromuzak van het songfestival.