NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Bij een slimme vrouw past geen man. Die houdt het niet bij haar uit, als zij de hoofdrol speelt. De pientere carrièrevrouw van middelbare leeftijd is in opkomst in de televisiefictie. Ze heeft misschien wel een kind maar is gescheiden. Als ze oud is, zoals detectiveschrijfster Jessica Fletcher in Murder she wrote, is ze alleen. Als ze jonger is, wisselen haar liefdes. Maar een vaste partner op de achtergrond die zoals mevrouw Maigret of mevrouw Baantjer na afloop van het avontuur een glaasje serveert, daar willen de scenarioschrijvers van de televisie niet aan. Een vrouw kan mannen in alles overtroeven, tegen haar liefde moet ze opkijken. Zoniet, dan komt het er gewoon niet van.

In die zin is de nieuwe feministische Australische politieserie op Nederland 3, State Coroner, conventioneel. De hoofdfiguur, onderzoeksrechter Kate Ferrari, heeft een dochter maar leeft gescheiden van haar man. Op een afspraak om het goed te maken, komt hij niet opdagen.

De mannen in State Coroner deugen allemaal niet, tenzij ze ondergeschikt zijn aan hoofdrolspeelster Kate Ferrari. De anderen zijn bekrompen, cynisch, egocentrisch of dom. Ze kunnen het niet verdragen als Ferrari het beter weet. De man die Ferrari op haar post benoemde, heeft meteen al spijt, want ze is een frisse wind in het departement. Dat was niet de bedoeling. De oude kameraden hadden elkaar de hand boven het hoofd gehouden. Gisteren wilde een politieman met een bombrief in een politiekluis het bewijs vernietigen van zijn seksuele escapades met een piepjonge junk. De bombrief gaat door een fout pas af als een medewerker de kluis opent en het wordt een fataal ongeluk. Door hard volhouden ontdekt Ferrari de ware toedracht. Tegelijkertijd geeft ze haar sullige mannelijke collega op de kamer ongevraagd advies over een dodelijke aanrijding die hij behandelt. Wat blijkt? Het ongeluk ligt niet aan de chauffeurs maar aan de bocht die onaangekondigd te smal werd zodat de tegenliggers elkaar niet konden passeren. Dat probeerde de vrouwelijke advocaat ook almaar aan die domme onderzoeksrechter duidelijk te maken. Je begrijpt niet hoe de Australische politie het al die tijd zonder vrouwen heeft kunnen doen.

De Nederlandse politieserie Spangen, nu met zomerstop, was subtieler. De voorzichtige baas van het superieure vrouwelijke politieduo - Monique van der Ven en Linda de Mol - had ook wel eens een beetje gelijk. Hij wees het drieste duo op de gevaren. De strijd van de seksen wordt hier minder hard gevoerd dan in pioniersland Australië. In Nederland waait de frisse wind in deeltijd. Maar ook in Spangen kunnen alleen vrouwen de moordzaak echt oplossen. Van der Ven was gescheiden en had een oudere zoon. Ze had zelfs tijdelijk een vriend maar ik kan me niet voorstellen dat het echt wat wordt met die politiefotograaf. In de aflevering van de rommelige politieserie Blauw Blauw die ik zag, kwam de ex-vrouw van een van de politiemannen in dienst. Hun zoon woonde bij hem en dat was ook al roldoorbrekend. Zij verblufte meteen het hele bureau met haar prestaties. Allemaal verhalen met een sterke emancipatieboodschap voor de nieuwe doelgroep van werkende vrouwen. De makers moeten hebben gedacht aan het adagium van de Amerikaanse mediadeskundige George Gerbner dat je geen wetten hoeft te maken als je de macht hebt om de verhalen te schrijven. De sterke feministische moraal gaat wel ten koste van de psychologie. De oude serie Murder She Wrote (1984-1996) vind ik een goed voorbeeld van een evenwicht tussen moraal en psychologie. De boodschap over de capaciteiten van oudere vrouwen ligt er minder dik bovenop. Dat komt omdat de hoofdfiguur, de schrijfster, het hele arsenaal van levenservaring, tact en doorzettingsvermogen inzet. Dat moet omdat ze geen politievrouw was maar zich als buitenstaander in het verhaal moest indringen. Plotseling werd ze onmisbaar. De slimste overwinningen worden nauwelijks opgemerkt. Dat geldt ook voor mannen.