Bioscoopagenda Nederland
www.bios.nl

Erotisch getinte correspondentie

Door DANA LINSSEN
Soms zitten er van die kleine grapjes in een film, subtiele verwijzingen naar andere films, die moeten bewijzen hoe vreselijk goed onderlegd, erudiet en humoristisch de filmmakers zijn. Maar hoeveel personages er in Letters From a Killer ook Annette Pakula heten (naar de onlangs overleden Alan Pakula, de meester paranoia-filmer) en hoe goed actrice Katy Selverstone als FBI-agente ook haar best doet om op Jodie Foster in Silence of the Lambs te lijken, slim epigonisme alleen is ook nu weer niet genoeg om een film te laten slagen.

Wat dat betreft is de tweede film van regisseur David Carson (Star Trek: Generations) een schoolvoorbeeld van gemiste kansen. Het uitgangspunt om vier gekneusde vrouwen een erotisch getinte briefwisseling te laten aangaan met een ter dood veroordeelde moordenaar Race Darnell (Patrick Swayze), een man die ze dus toch nooit echt hoeven te beminnen, is een interessant gegeven. Ook het feit dat ze niet letterlijk corresponderen, maar audiotapes uitwisselen is een bruikbaar plotmotief. Zeker als er per ongeluk wat bandjes worden verwisseld, de man door een der bedrogen dames met de dood wordt bedreigd en niet meer te achterhalen is wie welke cassette heeft gekregen. Een prijs op je hoofd hebben staan terwijl je toch al in Death Row zit lijkt wat dubbelop, maar op dat moment in de film is het verhaal al zo ver van de alledaagse logica afgezwaaid dat Darnells vrijlating er ook nog wel bij kan. Wat rest is een halfhartige jacht op de moordenaar, waarin het door vlak en schematisch spel bijna onmogelijk is om sympathie voor een der personages op te brengen, laat staan je ermee te identificeren. Het enige wat mij tijdens Letters From a Killer heeft beziggehouden, is dat de toch al met plastic trekken getekende Swayze zo'n houten kop heeft gekregen, alsof hij de controle over zijn gelaatsuitdrukkingen compleet verloren is.