Bioscoopagenda Nederland
www.bios.nl

In: Kriterion, Amsterdam en Haags Filmhuis, Den Haag

Jazzy flarden uit eenzaam New-Yorks vrouwenbestaan

Door DANA LINSSEN
Sue is een oud geworden meisje van dertig plus met een neurotisch rode mond en grote ronde poppenogen die alleen nog maar het ontbreken van haar droomwereld zien. Elke dag meer. Sue is zo wanhopig op zoek naar contact dat ze zomaar haar borsten laat zien aan een nette zwerver in het park. Maar wat er op dit ontegenzeggelijk geestige moment na verder zo vreselijk urgent aan haar leven is dat Amos Kollek haar voor zijn film wilde bedenken, wordt negentig minuten lang, tot we haar op datzelfde parkbankje achterlaten, niet duidelijk.

Dat is een teleurstellende constatering na afloop van een sympathieke - wat kan dat woord soms dodelijk zijn - onafhankelijk geproduceerde low budget film van de Israëlisch-Amerikaanse filmregisseur Kollek (1947). Als documentairemaker verwierf hij enige faam met Teddy Kollek, from Vienna to Jerusalem (1995), een portret van zijn vader die achtentwintig jaar burgemeester van Jeruzalem was. Ook heeft hij een aantal tamelijk obligate semi-documentaires over New-Yorkse hoeren op zijn naam staan.

Sue is geen prostituée, ze neukt ook zomaar met een man als hij haar alleen maar vraagt of ze er misschien eentje is. Het maakt haar en haar eenzaamheid moeilijk invoelbaar. Je zou haar bijna, koel, zakelijk, willen aanraden geld te vragen voor al die dwangmatige one night stands, want dan blijft ze tenminste gevrijwaard van de financiële nood die haar uiteindelijke ondergang inluidt.

Kolleks film is een van die gestileerde, door flarden geïmproviseerde jazz (van Chico Freeman) begeleide films die zich op filmfestivals door consequente stijl en integriteit onderscheiden. Sue kreeg tijdens het afgelopen filmfestival van Berlijn bijvoorbeeld de FIPRESCI-prijs van de internationale pers en was tijdens het International Filmfestival Rotterdam als ,,Critics choice' te zien.

Het is dat Anna Thompson de tragische Sue zo mooi lucide gestalte geeft dat je steeds blijft hopen dat haar personage iets begrijpelijker mag worden, of haar ellende iets meer oorzaak mag hebben, of desnoods haar verval iets onontkoombaarder. Want de film zelf laat de actrice net iets te vaak in de steek, met z'n geminimaliseerde karakterontwikkeling en nauwelijks narratieve voortgang.