NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Chef

Hankey, de pratende drol

Kung fu

Stone en Parker kregen hun kans toen een producent van Fox tv bij het duo een met uit karton geknipte poppetjes gemaakte animatie over kerstmis zag. Hij gaf hen 1200 dollar om een betere versie van het filmpje te maken, die hij vervolgens als kerstkaart verstuurde. De vijf minuten durende video The spirit of Christmas, waarin Jezus en de Kerstman kung fu vechten om het alleenrecht op Kerstmis, was bij de ontvangers zo'n succes dat Stone en Parker van verschillende studio's aanbiedingen kregen. In de onderhandelingen opperden zij steeds een serie over pratende poep. Alleen kabelstation Comedy Central vond dat niet te ver gaan, en ging met Stone en Parker in zee.

Nu is de reclamezendtijd in en om South Park zes keer zo duur als rond de andere tekenfilms van het station op prime time.

Van alle animatieseries voor volwassenen, een genre dat in de jaren negentig met verwante cartoons als Beavis en Butthead en The Simpsons is opgebloeid, is South Park veruit de populairste geworden. De humor, door tijdschrift Rolling Stone omschreven als niet high, niet low, maar no brow, is van het soort dat weet dat ze flauw is, en op basis van die kennis grappen over scheten, joden, honger in Afrika en hypocrisie thuis zo pervers en aandoenlijk maakt dat je je er niet meer voor schaamt dat je erom moet lachen. Charlie Manson, Barbara Streisand, O.J. Simpson en andere ouwe getrouwen van de Amerikaanse populaire cultuur worden met groot plezier te kakken gezet. De films worden nu al lang niet meer met de hand gemaakt; dure computers zijn zo geprogrammeerd dat ze de klunzig geanimeerde twee dimensionale figuurtjes kunnen imiteren. De mensen in South Park kunnen nog steeds niet lopen, ze schuiven harkerig heen en weer tussen primair gekleurde vierkanten die afhankelijk van hun belettering school, huis, of book depository zijn. Driehoeken spelen berg of boom. Vaak is het enige dat in beeld beweegt een niet lipsynchrone mond. Toch zijn Parker en Stone wel zo handig met kwast en schaar dat ze het monster Scuzzlebutt overtuigend een been in de vorm van Patrick Duffy (Bobby uit Dallas) kunnen geven.

De belangrijkste mensen in South Park zijn kinderen. De hoofdrollen worden gespeeld door een dik jongetje, een joods jongetje, een arm jongetje en een jongetje tout court. Stone en Parker zijn nog niet zo ver dat ze dat laatste jongetje niet de leider van het stel hebben laten zijn. Maar ook Stan heeft problemen, hij heeft bijvoorbeeld een homoseksuele hond. De humor van Stone en Parker is inventief infantiel. Stan, Cartman (dik), Kyle (joods), en Kenny (arm) hebben het voordeel dat ze echt kinderen zijn, jongens van een jaar of negen (meisjes komen in South Park nauwelijks voor). Ze zijn wreed als bijna alle kinderen van die leeftijd, voor wie leedvermaak overlevingsdrang is, maar tegelijkertijd zijn de kleine sadistjes bange kwezels en nog zo zacht van hart als de billetjes van hun kleine broertjes. De vooroordelen waarmee ze elkaar te grazen nemen, hebben ze niet zelf bedacht maar van de volwassenen overgenomen, die in South Park meestal dom, stom en zelfingenomen zijn. Stan, Cartman, Kyle en Kenny blijven dus altijd buiten schot, en ze zijn aan het eind van elke aflevering ook nog bereid op de valreep het goede te vinden. ,,I've learnt something today'', zegt Stan als hij begrijpt dat hij opa niet moet helpen met zelfmoord plegen, of dat het geen goed idee is een hoer te huren om je ouders met herpes te besmetten.

Lees verder: Worteltaart

( a d v e r t e n t i e s )

Domicilie,
voor wie zich vestigt
in het buitenland.