NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Kinderen vinden Barbie mooi, want ze is zo lekker lang. Dat wil een klein kind ook: opgroeien en even hoog worden als al die volwassen populieren om haar heen. Dat haar moeder zwanger is, valt een meisje niet op, wel dat die als een reus boven haar uitsteekt. Benen waar geen eind aan komt.

Hoe kun je een klein poppetje lang laten lijken? Door haar te vermageren en haar ledematen en bovenlijfje te verlengen. Jongens hebben absurd lange, gespierde robots, kleine meisjes vallen voor het langbenige indianenmeisje Pocahontas uit de Disneyfilm en kunnen niet genoeg Barbies in huis hebben. Die hebben het al bereikt. Ze zijn de groeivoodoos in de hoge wereld om hen heen. Zodra meisjes een beetje op lengte komen, verliezen ze hun belangstelling.

Volwassenen zien voornamelijk de karikatuur van Barbie, want zij zijn al op hoogte gekomen. Een stroming in het feminisme denkt zelfs dat die magere Barbies eetproblemen veroorzaken bij meisjes die op barbie willen lijken. Barbie heeft nu een borstverkleiningsoperatie gekregen en ze is ook wat dikker geworden. Kinderen merken zoiets niet op, want die zien eerst de benen. Ik vreesde dat de documentaire in het Uur van de wolf gisteren de volwassen, afstraffende visie op Barbie zou geven maar dat was helemaal niet het geval. Veel lof en meisjesherinneringen. De critica was geen strenge schoolfrik maar een mode-ontwerpster die vooral esthetische bezwaren had. De bedenkster Ruth Handler kwam aan het woord. Er was ook een man met baardje en oorbel die de poppen verzamelde. Vandaag bestaat Barbie veertig jaar. Inmiddels is ze gaan lachen en dat vind ik jammer, want een pop hoort stroefjes te kijken. Er waren veel archiefbeelden van Amerikaanse zwart-wit-Barbiereclames. Stage your own fashion show met Barbies.

En dat gisteravond, ter afsluiting van de Internationale Vrouwendag die ik nog steeds met tuinbroeken en strenge vrouwencafés associeer. Ten onrechte dus. De tuinbroek is typisch jaren zeventig toen Barbie werd geassocieerd met traditionele vrouwelijke plichten waar een hele generatie tegen in opstand kwam. De verkopen stortten toen ook in. Maar in de jaren tachtig kwam ze weer terug, met de goed geklede hard werkende yuppievrouwen. Ik zag er twee in de documentaire.

Barbie belichaamt nu de liberaal feministische visie, van vrije zelfontplooiing. Die tijdgeest is ook te zien in televisieprogramma's. Ik hield mijn hart vast voor de serie portretten van allochtone vrouwen in Girls, girls, girls... van Irene van Ditshuyzen op zondagmiddag. Maar in plaats van uniforme, klagende slachtoffers zag ik geslaagde jonge vrouwen, heel verschillend van karakter en ideeën. De beelden van solidaire samenzang en van een collectief gearmde wandelmars bedrogen, want er was flink wat onenigheid. Gelukkig maar.

Dat Den Haag zich moeilijk kan aanpassen aan deze liberale tijdgeest bleek uit het interview met staatssecretaris van Emancipatie, Arbeid en Zorg, Annelies Verstand in Buitenhof afgelopen zondag. Zij is er nog zo een die denkt dat de nieuwe vrouw in Den Haag wordt ontworpen. Juist nu de vrouwen massaal de arbeidsmarkt opgaan, mogen ze maar een beperkt aantal uren werken, vindt ze. In de toekomst mag iedereen, man of vrouw, slechts een drie kwart baan en de rest is zorg- of ontplooiingsverlof. De oude moeder wacht jaren op een heupoperatie omdat de chirurg een kwart van haar werktijd moet besteden aan het verluieren van haar demente ouders. Ouderwets Trabantfeminisme.

Interviewer Peter van Ingen bracht er nog tegen in dat de jonge generatie vrouwen er anders over denkt dan zij. Hij bedoelde waarschijnlijk dat ze zelf willen uit maken hoe en wanneer ze werken. ,,Het zit bij hen toch wel goed met de emancipatie'', zei hij. Maar juist die jonge generatie kan ze kneden en veranderen. ,,Ze zijn zich niet voldoende bewust wat voor belemmeringen er zijn om arbeid en zorg te combineren'', zegt ze. We wachten op een Nota en een Plan. Van een kind kun je de Barbie nog wel afpakken.