R A D I O & T E L E V I S I E
|
NIEUWSSELECTIE
S e l e c t i e
Televisie
|
B E E L D :
Praten en praten
Maarten Huygen
Nu bezet Nederland in opvangtotalen de vierde plaats op de wereldranglijst, vlak achter het Verenigd Koninkrijk en de VS. GroenLinks trekt dus ook grenzen. Het is het enige mininieuwtje dat ik uit een weekeinde van praten en praten op televisie heb weten te peuren. Maarten van Poelgeest trad op in het nieuwe programma van Theo van Gogh Het laatste oor: Theo in de nacht. Er was ook een vertegenwoordiger van Vluchtelingenwerk die door Van Gogh terecht voor apparatsjik werd uitgemaakt, omdat die zich uitputte in ambtelijke vaagheden. Er werd wat afgepraat over asielzoekers. Ze kwamen ook aan de orde in De Tafel van Pam, het journalistenpraatprogramma van Max Pam dat van de radio naar het nieuwe Net5 is gegaan en tijdens een gesprek met de voormalige immigratiebaas, nu immigratie-advocaat Nawijn in Lopende Zaken. Onderwerpen en personen trekken tegenwoordig langs vele netten en uitzendingen. Er zijn zoveel praatshows en die moeten het allemaal ergens over hebben. Alleen al afgelopen weekeinde zijn er twee bij gekomen. Op de radio zat Van Gogh bij Pam, nu heeft hij zijn eigen winkel bij Veronica. Twee weken geleden begonnen Barend en Van Dorp. Dan nog Middageditie, Ontbijt-tv, B&W, noem maar op. Wie dus iets idioots zegt, kan ten minste tien telefoontjes verwachten. En dan moet de radio nog aan de beurt komen. De proliferatie van praatprogramma's komt door de netverdunning. Ideaal voor een beter imago van commerciële zenders. Niets werkt zo goedkoop en snel als het huren van een etablissement en het uitnodigen van een paar prominente gasten onder leiding van een echte intellectueel. Voor columnisten is het een mooie bijverdienste. Het voordeel van praatshows is de spontaniteit. Er wordt niet in gesneden. De kijker krijgt te zien wat er is gebeurd. Er zijn zelfs nieuws-prominenten die alleen in dit soort live gesprekken willen optreden om te voorkomen dat hun opmerkingen achteraf in een verkeerde context worden geplaatst. Daar is wel wat voor te zeggen. Bij Pam komen de gasten ruim aan bod. Het is even leuk als op de radio, zij het dat televisie tot meer verplicht omdat je er ook naar moet kijken. En wat blijft er over voor de autoradio? Pam is een voorkomend gastheer, zodanig zelfs dat op sommige momenten iedereen door elkaar kakelde. Imperfecties die op de radio leuker zijn dan op televisie. Voordeel van televisie is wel dat je kunt zien wie het zegt. En de deelnemers worden voortaan op straat herkend. Tijdens het programma had Pam een tv-column over Lucian Freud die de NRC-lezer bekend voor moet komen. Van Gogh gaat er harder tegenaan dan Pam maar uiteindelijk laat hij zijn gasten hun woordje doen. Van Gogh begon voor veel geld bij Veronica met het afgrijselijke seksdatingprogramma, De Hunkering. Jongens en meisjes vertelden gedetailleerd wat ze lekker vonden en de winnaars mochten met elkaar in de caravan. Het was slechts persiflage, verdedigde hij, haha. In Het Oor heeft hij behalve gasten uit het nieuws een enkele columnist voor commentaar. Op tv is hij milder dan op papier. Een lilliputvrouw serveert de drankjes. Gisteren diende ze ook als levend argument tegen ,,cultuurfilosoof'' C.W. Rietdijk die vindt dat ouders ruimere bevoegdheden moeten hebben om hun kinderen bij gebleken gebreken te laten euthanaseren. Rietdijk, de zelfbenoemde rationalist die ooit seksuele contactcentra in plaats van inefficiënte cafés en disco's bepleitte, is een prachtig kermisnummer geworden in de talkshowhausse. Eerder heeft Paul Witteman zich in B&W op hem kunnen uitleven. Ik vind het jammer dat Van Gogh op Veronica geen portretterend interviewprogramma is begonnen zoals hij dat had op het lokale Amsterdamse AT5. Eén op één. Goede televisie-interviewers zijn zeldzaam en Van Gogh kan het. Met persoonlijke gesprekken zou hij overeind blijven in de aanzwellende spraakwaterval op televisie.
|
NRC Webpagina's
8 MAART 1999
|
Bovenkant pagina |