NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Als iemand aankondigt eens even bij mij te komen verbouwen, doe ik een extra slot op de voordeur. Geen wonder dat het verbouwprogramma In Holland Staat een Huis op RTL4 zo weinig kandidaten kreeg.

De bedoeling was dat buren in twee dagen voor een klein bedrag bij elkaar de hele boel zouden omgooien. Op die manier konden ze eindelijk eens die lelijke kast bij de buren eruit gooien of die zwarte stoelen een lichter tintje geven. Voor geen goud zou ik mijn buren met verfkwast en zaag binnen willen laten, ook al maakt mijn zitkamer een afgetrapte indruk. Maar het ergst is de visionaire binnenhuisarchitect die de verstandige adviezen van die buren als lastige vliegen wegwuift. In de almacht van de deskundige onderscheidde In Holland Staat een Huis zich van haar tegenhanger op de BBC, zo bleek mij gisteravond. Changing Rooms, dat model heeft gestaan voor de Nederlandse versie, bezit meer vaart en dramatiek. De mensen worden minder bevoogdend behandeld.

De Nederlandse interieurspecialist is kunstenaar en zo iemand hoor je niet tegen te spreken. Het zou zijn heilige inspiratie verstoren. Zo zag ik twee weken geleden een boomlange ontwerper met een kaalgeschoren hoofd wrevelig naar beneden kijken toen een verbouwende buurvrouw opmerkte dat een gordijn in plaats van een deur niet zo verstandig was. ,,Je begint nú al met kritiek'', zei hij. ,,Ik weet het niet hoor...''. Bedremmeld hield de buurvrouw haar mond. Helaas was daar het enige moment van inspraak mee gepasseerd. Zo slikken ze ook al die Vinex-woninkjes waar de meeste verbouwingen in gebeuren. De Britse interieurist staat lager bij de grond, dichterbij een verkoper in een dure winkel. Geen artiest maar een persoon met smaak en ideeën. Het gesprek vooraf met de verbouwers is een dialoog. Hij/zij doet suggesties met een vraagteken aan het eind. Ook tussendoor zijn wijzigingen mogelijk. Het plan van de Britse deskundige gisteren om Bordeaux-rode lappen te gebruiken werd effectief getorpedeerd door de verbouwende buurvrouw. ,,Ik denk dat het heel gothisch is'', zei de deskundige. ,,Ik denk dat het heel afschuwelijk is'', reageerde de buurvrouw. Lacherig schikte hij zich daar in.

Changing Rooms heeft beter geschoolde klanten dan de Nederlandse en dat is te merken in de puntige dialogen. Britten onderscheiden zich in het algemeen van Nederlanders door hun verbale vlotheid. De originaliteit van Britten maakt het de BBC gemakkelijker. Het doet er daar minder toe wat je zegt, zolang je elkaar niet napraat. Nederlanders hechten meer aan de clichés van consensus.

Changing Rooms duurt een half uur en concentreert zich op de verbouwing. Een saai onderwerp waar ze toch wat van maken. De ontwerpers improviseren, blijven binnen het lage budget en doen zelfs een prijsopgave aan het eind. De langdradige Nederlandse versie kost wel drie kwartier, blijft vaag en gaat voornamelijk over de psychologische massage tot het eindresultaat. Presentator Martijn Krabbé praat wat af om tot een vreedzame slotscène te komen. Het leukst aan beide programma's is de presentatie van de verbouwde kamers aan de gelukkige eigenaars. Je ziet dan vele varianten op de boer met kiespijn. Wat zeg je als de serre door de buren tot een Marokkaanse zandbak met gordijnen is omgetoverd? De slachtoffers doen hun sokken uit en zeggen ,,hartstikke leuk''. Een echtpaar zag ik in tranen uitbarsten, van vreugde zo leek het, maar dat ligt dichtbij verdriet. ,,Het is mooi als je er van houdt'', zei een man tactisch, verrast als hij was door de aanblik van een gordijn in plaats van een deur en een buffet vol witte, decoratieve stenen. Ik ben benieuwd wat er van die verbouwingen na een jaar is overgebleven. Zo'n ontwerp is als een Bijenkorf-etalage, spannend op het eerste gezicht maar al gauw gaat het vervelen. Hoe moet de klant van Changing Rooms aan de buurvrouw vertellen dat hij haar mooie muurschildering wil laten overwitten? In Holland Staat een Huis had zondag haar laatste uitzending maar hier ligt een nieuwe taak.