NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Even dacht ik aan een stunt van komiek Arjan Ederveen. Die was al eerder op de avond actief geweest. Maar het was echt. De 31-jarige business consultant die zijn ,relatie' opzegde, zoals je iemand ontslaat. Ze voldeed niet meer. Natuurlijk gold het - zoals bij elk ontslag in die kringen - als een gezamenlijke beslissing om uit elkaar te gaan.

,,Het is zeker te vergelijken met de beslissing over een baan'', legde hij uit. ,,Als je werkt, wil je er echt plezier aan beleven en ga je voor het maximale. Je wil 110 procent uit die baan halen. En als op gegeven moment de conclusie is dat het is afgedaald naar 70 procent dan ga je op zoek naar een andere mogelijkheid. We hebben het idee dat het relationeel met elkaar niet maximaal is''. Het was weekeind, dus had hij zijn werkharnas van donker pak, overhemd en stropdas afgegord en ging hij in vrijetijdstenue, spijkerbroek, witte merktrui.Zijn toekomstige ex-vriendin, controller die het ,,voor 50.000 gulden minder no way zou doen'', zat naast hem en moest even iets wegslikken. Maar ja, het werk.Ze hadden geen tijd voor elkaar. ,,Je neemt wel meer risico's'', zei ze dapper.,,Als je aan een nieuwe baan begint, neem je ook een risico''. Daarop volgden de shots van verlaten, donkere straten buiten, bereden door zakenauto's. Beter had Ederveen het niet kunnen maken. Veel ontworteling in deze aflevering van de VPRO- serie Rooksignalen uit De Nieuwe Wereld over KNSM-eiland, het voormalige Amsterdamse scheepswerfterrein met nieuwe yuppiehoogbouw. Hier wonen de internationaal georiënteerde doeners die in personeelsadvertenties worden aangeprezen. Adembenemend uitzicht op het IJ. Bewaakte parkeergarage, service-ingang voor de stomerij, supermarkt. Een doorlopend buffet, maar de ideale partner wordt er niet bij geleverd.

Elke grote wereldstad heeft zo'n gebouwencomplex of het nu Amsterdam is, Londen of Rio. De mensen wonen er niet echt maar hebben er een voetje aan de grond, een pied terre. De andere voet staat op het gaspedaal van de lease-Mercedes, in het vliegtuig, op kantoor of in het luxehotel bij een last minute vakantie. Een prachtige illustratie van de huurlingen in het nergensland van de zakenelite. Eerder op de avond had Sunny Bergman in een documentaire na een paar jaar haar voormalige studiegenoten van de Britse universiteit van York opgezocht. Ze hadden allemaal niet-carrièregerichte vakken gedaan, filosofie, literatuur, musicologie en waren nog steeds professioneel niet op hun plaats. Op hun 27e had de gehoopte artistieke doorbraak nog niet plaats gevonden dus moesten ze zich schikken in het mindere. Ze hadden baantjes die ze haatten. De dromerige filosoof was telefoon-verkoper geworden, had een flat gekocht, want hij moest toch ergens mee beginnen. ,,Behoorlijk sjiek'', zei de documentairemaakster. ,,Ja, het is een investering'', antwoordde hij vlak.

Een vrouw had de hoop op immateriële ontplooiing nog niet opgegeven. Het tijdschrift Spirit, waar ze advertenties voor wierf, was failliet. Ze ging in India wonen omdat het daar goedkoper was. Het gelukkigst leek de literatuurspecialiste die automonteur werd en wegens haar buitengewone vaardigheid met de dopsleutelset dat vak zou gaan doceren. Dat verdiende beter dan reparatie. De meeste leeftijdgenoten leefden nog in een staat van verlengde adolescentie. Niets was nog definitief. Misschien zullen sommigen in zo'n internationale flat eindigen. Weinig bindingen maar wel de status van een ,uitdagende' topbaan. Een vervreemdende VPRO-avond. Freek de Jonge had zijn maandelijkse cabaretnummer over de thema's van de eeuw gewijd aan Zinloos Geweld en dat paste wel in de omgeving. Hij grapte over de jeugdbende van de Wethouder JC Noordenstraat. Vakwerk, zeker in vergelijking met de vele halfwassen cabaretoptredens op tv. Hij had geen boodschap. Gelukkig ook maar, want het zou een van de vele zijn geweest en je kunt maar zoveel aan op een zondagavond.