Uitgebracht op huurvideo door Arcade Pictures.

Onvrijwillige reünie van vier vrienden in Amerikaans debuut

Door HANS BEEREKAMP
Met een budget van twee miljoen dollar (iets meer dan de gemiddelde Nederlandse speelfilm, een appel en een ei voor internationale begrippen) produceerde, regisseerde en schreef de onbekende Amerikaanse debutant David Mackay The Lesser Evil. Minder hemelbestormend dan de meeste onafhankelijke Amerikaanse producties is het een opmerkelijke film geworden, die over betere kansen beschikt op video en televisie, dan in de naar spektakel en opwinding hongerende bioscoop.

Een groot deel van de handeling speelt zich af op één locatie, een afgelegen blokhut waar vier vrienden van vroeger een door omstandigheden afgedwongen reünie beleven. Het schrandere, soms iets te ingenieus met flashbacks goochelende scenario schonk het kwartet beroepen die verwijzen naar hun functie voor het verhaal en naar hun rol bij de tragedie die ze 22 jaar eerder meemaakten en al die tijd geheim hebben moeten houden: een dominee, een politieman, een kleine zelfstandige met geldproblemen en een advocaat zonder scrupules.

De rollen liggen niet vast. Al in de openingsscène, een flash- forward, wordt onthuld dat de gewetensvolle geestelijke een van zijn drie vrienden vermoorden gaat, alleen weten we nog niet wie en waarom.

De gemaniëreerde plotwendingen in The Lesser Evil zijn niet altijd even goed navolgbaar, maar daar staat tegenover dat de verre van bekende acteurs een grootse prestatie leveren, vooral David Paymer (Oscarnominatie voor Mr. Saturday Night, 1992) als de advocaat en de sigarenkauwende predikant Arliss Howard (bijrolacteur in bijvoorbeeld Full Metal Jacket). Ook hun tegenspelers Colm Feore (titelrol in 32 Short Films about Glenn Gould) en Tony Goldwyn (de kleinzoon van Sam, eerder te zien in Ghost) voegen net iets toe aan de bescheiden kwaliteiten van een niet bijster originele productie. Als visitekaartje voor regisseur Mackay is The Lesser Evil in ieder geval zeer geslaagd.