The Movies, Amsterdam; Plaza Futura, Eindhoven; Poelestraat, Groningen, 't Hoogt, Utrecht

Wereldvreemde Kees steelt zijn leven bij elkaar

Door BIANCA STIGTER
Kees Kleisdorp heeft niemand om ruzie mee te maken. Daarom kijkt hij naar de ruzies van anderen als hij zijn hond uitlaat. Door de ramen van de nieuwbouw in zijn wijk ziet hij de man van de fotowinkel ruziën met zijn op house dansende dochter en de man met het terrarium schreeuwen tegen zijn alweer een sigaret opstekende vrouw.

Kees Kleisdorp heeft niet eens een hond. Hij zegt het tegen de camera in een gesprek dat van de rest van de film een flashback maakt. Daarin loopt Kees nog met een riem op straat. Als de buurtbewoners hem na een ruzie zien staan, fluit hij op zijn vingers. Kees wordt in De man met de hond gespeeld door Ramsey Nasr, een jonge acteur (1974) die bij het Zuidelijk Toneel al bekend is geworden. Hij speelt er nu in Romeo & Julia. Nasr lijkt met zijn mooie grote ogen die zich zo heerlijk naast zijn grote neus bevinden eerst een te charmante jeune premier om het gekke gedrag van Kees te vertonen; een man die in zijn eentje zijn verjaardag viert met taart en slingers is te wereldvreemd om bij Hennes & Mauritz het juiste jack met capuchon uit te kiezen. Gaandeweg het verhaal wordt Nasr steeds meer Kees, of Kees Nasr. Het lief-geniepige van De man met de hond is dat wereldvreemd gedrag niet afstoot of voor de val komt. Wie een hond kan verzinnen, hoeft zich niet aan te passen.

Annette Apon regisseerde De man met de hond. Apon debuteerde in 1982 als speelfilmregisseur met de Virginia Woolf-bewerking Golven en maakte een jaar later Giovanni, een film die zich op een hotelkamer afspeelt - de camera blijft er ook staan als de hoofdrolspeelster weggaat. Daarna heeft Apon lang geen speelfilm gemaakt. De man met de hond is minder experimenteel op de modernistische manier dan haar vroegere werk. Er is nu wel een duidelijk verhaal, een tragisch gegeven dat monter wordt uitgewerkt. Apon stoeit vooral met de stilering. Sommige locaties, zoals de nieuwbouw, ogen realistischer dan andere. De bank waar Kees gaat werken is een makkelijk te bouwen decortje waarin zijn collega's zich als clichés mogen gedragen. Af en toe zijn hun dialogen vervelend, de moppentapper en de scherpslijper moeten het doen met invultaal, alsof de makers vergeten zijn dat ze ook voor clichés hun best moeten doen.

Het scenario van De man met de hond, geschreven door Bennie Roeters, is waarschijnlijk gebaseerd op een krantenbericht van een jaar of tien geleden - mij schoot dat tenminste te binnen - over een man die was opgepakt wegens inbraak. Hij stal voornamelijk familiekiekjes. Zulke berichten zijn vaak vooral mooi als ze berichten blijven; het is niet de verbeelding ervan die ze aantrekkelijk maakt maar de mogelijke verbeelding ervan, als een kus die je nog steeds van iemand krijgen moet. Maar Roeters heeft voor de daad uit de krant wel een waardig waarom verzonnen. Kees gaat foto's van zijn buren stelen omdat hij niet bij zijn collega's wil achterblijven. Zo creëert hij een vriendin, een vakantie, een verleden. Want zelfs dat laatste heeft Kees eigenlijk niet: zijn moeder heeft alle bewijzen ervan in ieder geval verbrand. Aan het eind verraadt een handige uitzoom van de camera waar Kees zich aan het begin van de film bevond. Voor het echte happy end moet je tot na de aftiteling wachten.