NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

MET DE REGELMAAT van een verkoudheid keert in Nederland de discussie terug over privé-gezondheidszorg. Dit keer was het voorzitter Hamel van de raad van bestuur van het Academisch Ziekenhuis Groningen, die het onderwerp in zijn nieuwjaarsrede aan de orde stelde. Zijn stelling is simpel: bepaalde vormen van private gezondheidszorg zijn eenvoudigweg niet tegen te houden en daarom kunnen de bestaande instellingen hier beter op inspelen, dan dat ze over enkele jaren geheel achter het net vissen. Per kerende post kreeg Hamel antwoord uit politiek Den Haag. De PvdA bestempelde de gedachte als onmaatschappelijk en immoreel terwijl het CDA waarschuwde voor een tweedeling in de zorg. Discussie gesloten, zou men kunnen zeggen.

Toch werkt het zo natuurlijk niet. De Tweede Kamer kan het onderwerp vorig jaar dan wel van de agenda hebben afgevoerd, dat laat onverlet dat de ontwikkelingen op het gebied van private gezondheidszorg gewoon doorgaan. Over de 'bedrijvenpoli' wordt niet meer gesproken, maar binnen de smalle marges van de wet worden toch allerlei specifieke vormen van zorg voor specifieke beroepsgroepen aangeboden. Zo kent de staalkaart van de Nederlandse gezondheidszorg inmiddels danserspoli, ruggenpoli en kunnen professionele sporters voor hun blessures ook wel altijd ergens met spoed terecht. Wat de voorzitter van de raad van bestuur van het Gronings Academisch Ziekenhuis in feite heeft gedaan, is wijzen op het feit dat ergens niet meer over praten nog niet wil zeggen dat het ook niet gebeurt.

TERECHT WORDT IN Nederland het uitgangspunt gehanteerd dat de gezondheidszorg voor iedereen in gelijke mate toegankelijk moet zijn. Het dient niet zo te zijn dat degene met het meeste geld, met voorrang behandeld kan worden. Dit principe wordt ook door weinigen betwist. Dat neemt niet weg dat er aan de aanbodkant van de zorg sprake is van schaarste en er dus wachtlijsten zijn. Zolang die bestaan - ze zullen wellicht korter worden, maar nooit helemaal verdwijnen - worden er keuzes gemaakt. Welke patiënt komt het eerst aan de beurt? Geobjectiveerde keuzes zijn daarbij het beste en financiën zouden geen rol mogen spelen. Tussen wens en werkelijkheid gaapt echter een gat. Als er ergens private zorg wordt aangeboden zal daar gebruik van worden gemaakt. Misschien niet in Nederland, maar dan toch elders. Ook voor de gezondheidszorg bestaan er geen landsgrenzen meer. Het duurt niet lang meer of de hartvluchten naar de Verenigde Staten van weleer zullen hun opvolger kennen in heupvluchten voor welgestelden.

KOMT HET ECHT zo ver dan zal de zo veelbesproken tweedeling in de gezondheidszorg pas echt een feit zijn. De discussie over private gezondheidszorg is gebaat bij werkelijkheidszin en niet bij een dogmatische stellingenstrijd. Het gelijk van het eigen standpunt heeft weinig waarde als vervolgens de praktijk een andere richting inslaat. Bestuursvoorzitter Hamel van het Groningse ziekenhuis heeft op die pijnlijke consequentie van de stilstand in het Haagse denken gewezen. Getuige de eerste reacties van de meerderheid van de politieke partijen uit datzelfde Den Haag heeft hij nog het nodige zendingswerk te verrichten.