In: Desmet, Amsterdam; Springhaver, Utrecht; Cinemariënburg, Nijmegen

Twee gemeneriken en een meisje

Door BIANCA STIGTER
Een meisje ligt in een hotelkamer te snikken omdat de man op wie ze net verliefd is geworden haar heeft gedumpt en het kan me helemaal niets schelen.

Dat hoop ik tenminste, want de regisseur van In the Company of Men, is zo'n pestkop dat je hem geen enkele emotie gunt. Neil LaBute bedacht voor zijn debuut twee zakenmannen die voor de lol allebei hetzelfde meisje het hof maken met de bedoeling om haar na zes weken allebei weer te verlaten. Het plan wordt geboren als de heren samen op weg zijn naar een filiaal van hun bedrijf in een kleine Amerikaanse stad - welke dat is en wat ze verkopen houdt LaBute expres geheim: zijn film moet over elke Amerikaanse zakenman gaan die in een groot bedrijf op weg naar de top is. Toch is er verschil. De bedenker van het plan heeft brede schouders en een grote bek. Zijn collega heeft een bril en een buikje en dat is in deze film genoeg om met het plan in te stemmen. In het nieuwe kantoor vinden ze al op dag één hun slachtoffer, een typiste die gelukkig wel mooi is maar desondanks vast niet zo makkelijk aan de man komt. Zij is doof. In the Company of Men, die in 1997 een prijs won op het Sundance festival voor onafhankelijke Amerikaanse film, toont tot in alle treurigheid het slagen van het plan. Zelfs het uiteindelijke falen wordt je niet bespaard, want LaBute zorgt er wel voor dat de film niet eindigt met het meisje dat snikt op de hotelkamer. Maar het kwaad wordt ook niet gestraft. LaBute geeft er liever een reden voor. De jonge regisseur besteedt veel tijd aan het reilen en zeilen op het Amerikaanse kantoor, die slangenkuil waar de blanke man het zo zwaar te verduren heeft dat hij wel wraak móét nemen op vrouwen en alle anderen die niet zijn zoals hij. Hij mocht eens werkloos raken. LaBute doet vaak net of hij een koele observator van een echte wereld is, een documentairemaker die de camera een paar meter van zijn zakenmannen verwijderd houdt en onbewogen hun rituelen in de koffiekamer en bij het kopieerapparaat registreert. Hij filmt vanzelfsprekend ook in het toilet, die vrijplaats waar heren elkaar nog ongestoord kunnen vertellen dat je iemand die een week bloedt zonder dood te gaan beter niet kunt vertrouwen. In the Company of Men wil graag een film zijn waarover in het café nog lang wordt nagepraat. Een film waarover vrouwen dan andere dingen zeggen dan mannen. In Amerika schijnt dat te zijn gebeurd. Laat iedereen hier alsjeblieft haar mond houden.