R A D I O & T E L E V I S I E
|
NIEUWSSELECTIE
S e l e c t i e
Televisie
|
F I L M V O O R A F :
Dead Poets Society
KESTER FRERIKS
Dit genootschap is een hommage aan een gedicht van Thoreau, waarin het gaat over een vitale levenshonger die voortkomt uit de angst niet geleefd te hebben. In een schitterende scène wordt de jongens het vanitas-thema voorgehouden. Ze moeten naar foto's kijken van oud-studenten, allen dood, allen ooit bezield van idealen en wat is er van hen terechtgekomen? Er groeien narcissen op hun graf, dat is alles. Tegelijk moeten ze scherp luisteren naar de stem van de doden, en als uit het graf spreken ze de ultieme levenshouding uit: 'Pluk de dag.' Ofwel: 'Carpe Diem.' Dat doen ze, de levenslustige studenten van nu. Ze denken met poëzie de vrouwen het hof te kunnen maken, met toneelkunst ook, ze leven in de kunst - maar de werkelijkheid is bitterder en anders. Ouders werken tegen. Raakt een van de jongens op een feest een meisje aan, wordt hij in elkaar geslagen door een rivaal. Niks poëzie of toneelkunst, het gaat om strijd, levensdrift, concurrentie. Dead Poets Society is in wezen een romantische film. Het gaat om het aloude dilemma tussen droom en werkelijkheid. De film wortelt in de romantische Engelse dichters, de Lake Poets, die met kunst het leven trachtten te verhevigen. Eigenlijk waren ze alleen maar in de weer steeds harder naar de dood te rennen. Een van de talentvolle studenten rent ook, letterlijk, de dood tegemoet. Nadat hij excelleerde als Shakespeare-acteur wordt hij verstoten door zijn ouders. Hij verdwijnt in de winterse nacht, terwijl hij zojuist Puck vertolkte in Een midzomersnachtsdroom, de sprookjesachtige brenger van de liefde. Maar juist die liefde mislukt in hun leven. Jongens die zichzelf 'Dode dichters' noemen en hunkeren naar meisjes: het is de tragiek van verlangens die maar niet vervuld worden.
Dead Poets Society (Peter Weir, VS, 1989), RTL5, 20.30-22.55u.
|
NRC Webpagina's
23 DECEMBER 1998
|
Bovenkant pagina |