Antonio Banderas

In de reeks profielen van sterren deze week de Spaanse mannetjesputter Antonio Banderas, die Madonna een blauwtje liet lopen en de titelrol speelt in The Mask of Zorro.

Door HANS BEEREKAMP

De volksmond heeft weinig moeite met naamgrappen over sterren. In de jaren vijftig werd het liefdesleven van Rita Hayworth in Nederland samengevat met de wijsheid ,,Als Ali niet Khan, mag Orson Welles'' en de etherische verschijning van Sissy Spacek bezorgde haar de alternatieve achternaam Spacecake. Als u niet weet wie Antonio Borstkas is, moet u eens op Internet surfen naar http://www.antoniobanderasfans.com. De ontblote torso van José Antonio Domínguez Banderas (Malaga, 10 oktober 1960) verdringt daar op de titelpagina zijn droeve bruine ogen als belangrijkste handelsmerk. Ook in The Mask of Zorro valt daar uiteraard relatief weinig van te zien.

De genuanceerde Spaanse acteur, die beroemd werd door zijn rollen in films van Pedro Almodóvar, heeft in Hollywood vooral succes als lustobject. Onbereikbaar overigens, zelfs voor Madonna, die in de documentaire Truth or Dare/In Bed with Madonna (1991) in haar kleedkamer een tragisch blauwtje loopt bij de mooiste man van Europa, maar hem wel als tegenspeler kreeg - in de allegorische rol van Che - in Evita (Alan Parker, 1996). Twee jaar geleden trouwde Antonio Banderas overigens met Melanie Griffith, en de fans zijn ook dol op foto's van het gelukkige gezin.

In cultfilms van Almodóvar als Laberinto de passiones (zijn debuut in 1982) en La ley del deseo (1987) speelde Banderas homoseksuele personages, met een meer geprangd gemoed dan de levenspartner van aidsslachtoffer Tom Hanks in Philadelphia (Jonathan Demme, 1993) of de elegante Parijse bloedzuiger in Interview with the vampire (Neil Jordan, 1994). De Engelstalige heterorollen van Banderas, te beginnen met het onderschatte The Mambo Kings (1992), waar hij zijn teksten fonetisch leerde uitspreken, benadrukken de latijnse identiteit van de ster: The House of Spirits (Bille August, 1993), Assassins (Richard Donner, 1995), Desperado (Robert Rodriguez, 1995) en Miami Rhapsody (1995). Dit jaar regisseerde deze zoon van een Andalusische politieagent, die op zijn veertiende besloot acteur te worden, nadat een gebroken voet zijn droom van profvoetbal verstoord had, zijn eerste Amerikaanse film, Crazy in Alabama. Het gaat dus beter dan in het begin van zijn Hollywoodloopbaan, toen uit Banderas' mond werd opgetekend: ,,I don't want what I don't deserve, but if they keep offering me more money, I'm not a-stupid.''

Alsof iemand dat zou willen beweren...

Meer sterren