In: 6 theaters

Turijnse prenten vaal en sloom

Door HANS BEEREKAMP
De kleine Turijnse tekenfilmstudio La Lanterna Magica van animator Enzo d'Alò werkt vooral voor televisie, maar voltooide twee jaar geleden een bioscoopfilm. De blauwe trein, zoals de Italiaans-Luxemburgs-Zwitserse coproductie La freccia azzura in de Nederlands gesproken versie heet, richt zich vooral op jonge kinderen. Verhaal, tempo en vormgeving zijn overzichtelijk en eenvoudig, om niet te zeggen sloom en ouderwets voor kinderen die grover geschut gewend zijn.

Het op een kinderboek van Gianni Rodari gebaseerde plot vormt een variatie op het bekende kerstfilmthema dat een kink in de kabel dreigt de kinderen van hun cadeautjes te beroven. In Italië is het niet de Kerstman of Sinterklaas die geschenken in de sok werpt, maar de heks Befana, op de vooravond van Driekoningen. In de film is het haar malicieuze assistent die roet in het eten gooit, zodat het speelgoed (vooral poppen van divers karakter) zich genoodzaakt ziet zichzelf bij de kinderen af te leveren.

De toon van De blauwe trein herinnert aan een stoffig prentenboek met wat vaal geworden tinten, en ontleent veel aan het sprookje De notenkraker. De karakterisering van de poppen en de andere personages is nogal oppervlakkig, de beweging houterig en de achtergronden blijven schematisch. Het is allemaal wel goed bedoeld, en de tekortkomingen van de animatie zou je ook met enige goede wil ontwapenend kunnen noemen. Toch zou het tragisch zijn, indien de Europese animatie-industrie op dit bescheiden ambachtelijke niveau de concurrentie met de grote Amerikaanse studio's aan zou moeten gaan. De Nederlandse versie is niet bijzonder goed, maar adequaat en in overeenstemming met de toon van de film.