In: Rialto, Amsterdam; Haags Filmhuis, Den Haag

Plechtig sprookje vol betoveringen en schone joffers

Door DANA LINSSEN
De tweede film van het afgelopen Cinekid jeugdfilmfestival die nu (na Madelief) een bioscooppremière krijgt is het Zweedse De kinderen van de glasblazer (Glasblasarns barn). Een groter verschil tussen de Hollandse poldernuchterheid van Madelief en de beladen en zwaarmoedige Scandinavische atmosfeer van De kinderen van de glasblazer is haast niet denkbaar.

De film is een echt sprookje, inclusief een griezelig oud vrouwtje met een kraai dat zowel een heks als een goede fee in vermomming kan zijn, een banvloek, een broertje en een zusje, Klas en Klara, die als een soort Hans en Grietje een Gevaarlijk Avontuur beleven, en een gelukkig einde.

In Zweden kreeg de film, waaraan door vooraanstaande acteurs als Stellan Skarsgard (Breaking the Waves), Pernilla August (The Best Intentions) en Bergman-actrice Ewa Fröhling werd meegewerkt, naast laaiende recensies ook veel kritiek. Die richtte zich vooral op de vele budget-overschrijdingen die regisseur Anders Grönros zich had gepermitteerd. Dat terwijl de extra financiële middelen bijvoorbeeld ten goede kwamen aan het verzorgde production design van de film, dat daarmee juist een van z'n sterkste kanten is. Moeilijker te beoordelen is of het naar het gelijknamige boek van schrijfster Maria Gripe (onder meer Hugo en Jozefien) gemaakte De kinderen van de glasblazer in z'n ernstige en plechtige symboliek niet voorbijschiet aan de belevingswereld van achtjarigen.

Nadat hun moeder heeft verzucht dat haar kinderen zulke handenbinders zijn, worden Klas en Klara bedwelmd en ontvoerd door de bedienden van een rijke man die aan elke gril van zijn ontevreden echtgenote wil voldoen om haar een keer 'dank je wel' te horen zeggen. Jurken, juwelen, hondjes en dan nu twee schattige kindertjes, ze kunnen haar ijskoude hart niet ontdooien. Dankzij het glaswerk van hun vader, die glasblazer is en wiens werk al eerder door de rijke man is aangekocht, ontwaakt in de kinderen langzamerhand de herinnering aan thuis en komt alles weer op z'n pootjes terecht.

De beeldtaal van Grönros is rijk aan mistige meren, paardenhoeven en koetsjes die over landweggetjes ratelen, schone joffers, betoverde vogels en magische bezweringen. Voor mij was het een beetje te veel van het goede, hoewel het er allemaal even prachtig en betoverend uitzag.