NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Hij moet voor de televisie uitleggen wat hij doet. ,,Hoe het precies werkt weet ik niet'', zegt hij eerst. Dan probeert hij het toch te zeggen. ,,Er zijn verschillende manieren van kijken en verschillende manieren waar je een idee van waarheid in vindt.'' Jammer, het is mij nog niet duidelijk. Aan een Amerikaanse danseres: wat is choreografie? ,,Een vorm van communicatie van niet alleen het lichaam maar ruimte en tijd en al het andere.''

Danseres Nanine Linning: ,,Schakering van bewegingen in ruimte en tijd soms wel en soms niet met een intentie, waardoor wordt meegedeeld wat uit een beweging komt.'' Dat moet deze dichteres van het lichaam uit een leerboek hebben gehaald. Gelukkig kreeg ik veel muzikale beweging te zien in de anderhalf uur durende Avond van de Nederlandse dans. Het zijn geen praters die dansers, tenzij ze Hans van Maanen of Jyri Kilian heten. Kunstprogramma's moeten zich vaak noodgedwongen beperken tot praten en behalve bij schrijvers valt dat niet mee. Dansers moeten dansen. Onderling kunnen ze in hun vaktaaltje tips uitwisselen, zoals computerexperts. Op televisie zijn korte fragmenten al interessant of sierlijk.

Yuri Huyg dwarrelde in een Fins stuk, B12, als een kreupel insect over het toneel. Prachtig. Het was een lichaam dat niets van zichzelf snapte, zei hij. Anderen maakten door mooie sprongen en buigingen het onhandige woord vooraf overbodig. Dan zie je hoe betrekkelijk het is: goed kunnen praten voor de televisie. Ook René Diekstra had gisteren theorieën, waar de feiten voor zich spraken. 's Lands Meest Verguisde Plagiator was op bezoek bij de Franse villa van de Meest Bewonderde TV-persoonlijkheid, Rik Felderhof, vorige week nog geëerd met de publieksprijs Televizierring. Nadat Diekstra voor zijn publicaties bijna honderd bladzijden had overgeschreven, was hij ontslagen als hoogleraar, columnist en tv-therapeut en hij sputtert nog na. Hij heeft zich wat hersteld, houdt eigen praktijk als therapeut en heeft een nieuw boek gemaakt, gegarandeerd uniek, omdat het over zijn eigen ellende gaat. Er was weinig warmte tussen hem en de andere gast, columniste Yvonne Kroonenberg. Ik moet hem nageven dat de publiciteit over het plagiaat als een lawine werd uitgestort. Publiciteit was dan ook een deel van zijn bestaan. ,,Ik denk dat mensen geen maat weten, als ze de mogelijkheid hebben met elkaar af te rekenen'', zei hij. Niets prikkelt de bloeddorst van de blaffende roedels zo sterk als een publieke val. Pas als de sterkste toebijt, durven de anderen een hap te nemen. ,,Als iemand in een bepaalde positie fouten maakt, is dat voor een heleboel mensen reden om een duwtje mee te geven en dan wordt de karaktermoord op zo'n persoon volledig'', zei hij. Hij vond dat er twee groepen mensen waren: degenen die de moraal voor de psychologie plaatsten, eerst veroordelen en dan pas begrijpen. Dat waren de journalisten. En er waren degenen die de psychologie voor de moraal plaatsten. Hij realiseerde zich dat hij tegenover de journalist Felderhof stond dus voegde hij er snel aan toe dat daar ,,ook journalisten'' onder waren. Je moest een ,,fout'' begrijpen, vond hij. ,,Als je een straf oplegt zonder het te begrijpen dan ga ik weer het zelfde doen'', voorspelde hij. Van zelfmoord had hij na lang nadenken afgezien omdat hij zijn familie er schade mee zou berokkenen. Hij leed aan aan een ,,syndroom van volwaardige liefde''. Als laatste kind uit een gezin van elf was hij verliefd geraakt op zijn moeder en kwam hij aandacht tekort. Die heeft hij gedurende zijn leven gezocht in zijn werk en in zijn streven naar succes en erkenning.

Maar ja, van die hang naar liefde naar plagiaat is wel een grote sprong, als hij dat bedoelt. Dr. Onno Ruding, op wie hij qua magere, ambitieuze kop sprekend lijkt, heeft nooit een boek overgeschreven. Zo'n theorie past beter bij de intimiteit van de spreekkamer, dan op het scherm.