Bioscoopagenda Nederland
www.bios.nl

In: 95 theaters

Risicoloze monsterfilm

Door DANA LINSSEN
Hij is 'The King of Monsters'. Hij was al groot, groter, grootst, maar in de creatie van Roland Emmerich (Independence Day) is hij grootser dan in de twintig films tezamen waarin hij al te zien was. Het is Godzilla, de gigantische hagedis, die onder invloed van radioactieve straling in de loop der jaren tot steeds immenser proporties is gemuteerd. Van een manshoog rubberen schepsel in de eerste Godzilla-film uit 1954, tot het wolkenkrabbergrote monster dat 34 jaar later door Manhattan banjert.

Maar ook zonder deze kleine geschiedenisles maakt Godzilla indruk. Al is het maar door de manier waarop een Japanse schipper, de enige overlevende van een door het reuzenreptiel vermorzelde vissersboot, vol ontzag fluistert: Gojira, want het monster was oorspronkelijk van Japanse makelij. Nou veroorzaakte de radioactieve straling van de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki en verantwoordelijk voor de eerste Godzilla-mutaties ook iets meer paniek dan die na de klinische proeven op Mururoa in de huidige Godzilla. Feit blijft dat makers van dit soort films graag op simplistische doch effectieve manier waarschuwen voor alles wat de menselijke maat te boven gaat. Don't mess with mother nature, want voor je het weet kruipen er geen schattige spartelsalamanders uit hun ei, maar kolossen die met een staartzwiep een flatgebouw ommaaien. En nog niet eens uit kwaadaardigheid.

Net zoals Independence Day een in brullende uithalen getekende kruising tussen een science fiction-, rampen- en spektakelfilm was, is de monsterfilm Godzilla door Emmerich verrijkt met citaten uit andere genre- en exploitatiefilms. Daar is niets mis mee trouwens, het biedt pasklaar amusement, wat langdradig omdat je het grote publiek niet met allerlei voor het genre gewone inconsequenties en narratieve sprongen kan opzadelen louter omwille van het effect. Dus moet eindeloos worden verklaard en gemotiveerd waarom onze kleurloze helden - maar wel de enigen die het tegen Godzilla durven opnemen - Dr. Niko Tatopoulos (Matthew Broderick) en Sergeant O'Neal (Doug Savant) mannen met een missie zijn en durf en dapperheid bovendien.

Gelukkig is er ook nog een antiheld in de vorm van de schimmige verzekeringsagent annex monstermoordenaar Philippe Roaché (Jean Reno), wiens naam niet voor niets is afgeleid van het Engelse woord voor kakkerlak. Want net zoals kakkerlakken zich razendsnel schijnen aan te passen aan de effecten van radioactieve straling is Roaché de enige die op het gedrag van het radioactieve monster anticipeert. In Reno's leipe maar geslepen vertolking heeft Godzilla zijn gelijke gevonden.

Verder is Godzilla een tamelijk voorspelbare film, die iedereen net niet geeft wat hij ervan verwachtte. Wie een ouderwetse monsterfilm wil zien, krijgt een opgepoetste, hedendaagse Hollywood-variant. Liefhebbers van spektakel, gegriezel of special effects, zullen zich bij het gepolijste production design vervelen, voor wie op een soort 'Jurassic Park from Hell' hoopt, duurt het veel te lang voor het reuzenreptiel in al z'n glorie te zien is. Godzilla biedt risicoloos vermaak, alleen moet wel heel New York ervoor tegen de grond.

NRC Webpagina's

30 SEPTEMBER 1998