NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Altijd gedacht dat woonwagenbewoners zo wonen omdat ze graag rondtrekken. Blijkt niet waar te zijn. De TROS bracht gisteren een documentaire over het verdriet van een zigeunerfamilie die na 35 jaar haar oude stek in Den Haag moest verwisselen voor een kleiner kamp in dezelfde stad.

Verhuizers (van de gemeente?) hesen de trailers op opleggers en twee sociale werkers, 'woonwagencoördinatoren', kwamen voor geestelijke bijstand. ,,Op dit moment zou hij het moeilijk kunnen hebben met de verplaatsing en dan heb ik het maar even alleen over de technische dingen'', zei woonwagencoördinator Marian over de jonge familiepatriarch die nooit ergens anders had gewoond. Maar hij kon wel tegen een stootje: ,,In principe moet het lukken maar ik weet niet hoe de gevoelens zijn als alles weg is. Ik moet nog afwachten wat er dadelijk gaat gebeuren, qua gevoelens.''

Dat was niet het enige verbazende op de televisie gisteravond. Natuurlijk was er de Zembla-documentaire over de onveilige Nederlandse Spoorwegen. Wel 98 miljoen winst over de eerste helft van het jaar maar ondeugdelijk onderhoud en te weinig personeel. De resterende machinisten raken overwerkt en rijden 130 keer per jaar door een rood sein, waarvan één keer onlangs, in Hoofddorp, met fatale afloop. De automatische treinbesturing die bij gevaar de kapotte remmen inschakelt, blijkt allang te zijn afgeschreven en er wordt geen geld voor vervanging opzij gelegd. Volgens de bonden reageert de organisatie niet op foutmeldingen van het personeel en volgens een interne notitie weet de directie nauwelijks wat er speelt. Leve de verzelfstandiging, maar in het vervolg wel goed onder de trein kijken voor het instappen.

De climax van de avond was de BBC-documentaire over de gelukkig getrouwde, in Sidney woonachtige, meubelmaker met kinderen die vrouwen tegen betaling tot verrukking brengt. Hij bewerkt de vrouwen met dezelfde ambachtelijkheid en toewijding als hout. Vijf vrouwen vertelden voor de camera hoe geweldig het was, hoe anders dan wat ze ooit hadden meegemaakt. ,,Briljant.'' ,,Als een explosie.'' ,,Ik verlies mezelf.'' Het knappe is dat de BBC nooit grof of banaal wordt.

Ze zagen er goed uit, die vrouwen, begin dertig tot vroeg in de vijftig. Ze vonden het wel handig, betaalde sex, zonder verplichtingen, waarbij je alleen aan jezelf hoefde te denken. Waar heb ik dat eerder gehoord? De vermannelijking van de vrouw schrijdt snel voort. Wel schijnen die vrouwen aan betaalde seks meer plezier te beleven dan mannelijke hoerenlopers. Het duurt uren- en nachtenlang.

Zou dit ook in Nederland gaan gebeuren of past het alleen bij de Australische pioniersgeest? Binnenkort wordt dit vak daar gelegaliseerd. Het is wel erg jaren negentig, bankroete ambachtsman stapt over in de 24-uurs-dienstverlening voor carrièrevrouwen. Drie ton per jaar verdient hij voor 500 boekingen en hij heeft jongeren in de leer. Het ergste vindt zijn vrouw dat hij vaak weg is. Hoe vertelt ze het aan de kinderen? Hij bouwde eigenhandig een houten huis met kunstig bewerkte architraven en hij noemde het naar zijn vrouw. ,,Hij houdt ervan dingen voor mij te doen'', zegt zij. Helaas stelde de markt weinig prijs meer op zijn vakmanschap en na dertien jaar stond hij in de rij voor de bedeling. Zijn vrouw grapte toen wel eens dat hij steenrijk zou worden als hij geld zou vragen voor zijn minkunst. Hij ging het doen en nadat over hem een artikel in een tijdschrift was verschenen, liep het storm. Het geheim geeft hij niet prijs. ,,Hij is zeer inventief. Hij heeft telkens een nieuw stuk speelgoed in de doos'', verklapt een vrouw. Voor het bezoek aan een directietype dat hem op elk gewenst moment van de dag of nacht totaal wil kunnen opeisen, is hij zenuwachtig. ,,Ze is een vermaarde zwarte weduwe, die na paring haar escorte van het hoofd af opvreet'', zegt hij. Soms beangstigt de emancipatie.