NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Beide journalen, Nos en RTL4 waren gisteravond op een paar minuten na geïnundeerd met verhalen over ondergelopen kelders, natte zitkamers, keukens, brandslangen en pompen. Reporters in de storm, zonder dat een haartje van plaats verschuift. ,,Hier komt de brandweer niet'', klaagt een door Nova ontdekte woonwagenbewoner uit Bergen op Zoom.

Zoveel regen leent zich om binnen na te denken over de liefde, die als favoriet tv-onderwerp geweld van het scherm drijft. Het blijft tobben met die liefde of het nu Oost is of West. Zoveel werd duidelijk uit de NPS-documentaireserie Liefde en Verval, waarvan gisteren de laatste aflevering te zien was. De eerste film was een docudrama over New Yorkse alleenstaanden van middelbare leeftijd die jaren tevergeefs zochten naar een partner. Contactadvertenties, blind dates, het hielp niets. Na jaren waren de figuren eigenlijk tot de conclusie gekomen dat iemand die iets in hen zag, niet kon deugen. Tragisch was de man die zichzelf altijd door een collega liet oppiepen bij een afspraakje met een potentiële partner, omdat hij na een half uur al wist dat het niets werd. Tegenover de vrieskoude vrijheid in de Amerikaanse wereldstad staat de gebondenheid aan familie in Marokko. In het huis van mijn vader toonde gisteravond puinhopen van gearrangeerde huwelijken en de mythe van maagdelijkheid in Marokko. Misschien dat de mythe ooit een functie had, nu niet meer. In de schilderachtige omgeving van kaftans en gekalkte huizen met spitsboogramen lijdt iedereen in stilte. De Nederlandse Fatima Jebli Quazzani bezoekt haar grootouders in Marokko om te horen hoe haar overleden moeder was uitgehuwelijkt. Haar vader had haar meegenomen naar Nederland. Daar wilde ze het huis uit om te werken. Maar haar vader hield haar binnen. De ruzies liepen zo hoog op dat haar vader haar verstootte. Kort daarna overleed ze. Toen Quazzani 18 was, huwde haar vader een 16-jarig meisje, maagd uiteraard. ,,Met een maagd weet je wat voor vlees je in de kuip hebt'', zegt een van de Marokkaanse mannen in een gespreksgroep.

Ook de grootouders van Quazzani hebben een miserabel huwelijk. Haar grootmoeder vertelt in de documentaire hoe ze zich verzet had. Ze sloeg zich zelf om haar man de schuld te kunnen geven. Toch zijn ze bij elkaar gebleven. Was ze nooit verliefd geweest op iemand? ,,Het zat er toch niet in'', zegt ze.

,,Houden jullie nu van elkaar?'', vraagt Quazzani. .

,,Ik kan hem niet uitstaan. Hij is een zeur'', antwoordt ze. ,,We houden het uit omdat we ieder eigen ruimte hebben. Hij kan niet meer lopen en hopelijk gaat hij gauw dood.''

Misschien verwijt ze haar man de dood en het mislukte huwelijk van haar dochter. Kleindochter Quazzani heeft zich losgeworsteld van deze liefdeshandel.

Een gynaecoloog legt uit dat bijna de helft van de vrouwen niet bloedt bij ontmaagding omdat hun schede al ruim genoeg is. Volgens sociologe S.N. Guessous brengen vrouwen allerlei middeltjes in om toch te bloeden bij de huwelijksnacht, soms met medeweten van beide families. Geen bloed is een schande en kan tot verstoting leiden. Des te verbazender is de Nederlandse vrouw van Marokkaanse afkomst die op traditionele wijze in haar land van oorsprong wil trouwen. ,,Ik ben wel zenuwachtig voor als ik niet bloed'', zegt ze voor de camera. ,,Maar ik maak me geen zorgen want ik denk dat ik wel ga bloeden.'' We zien haar in het dorp met een meegekomen vriendin of familielid overleggen over een draagstoel, berberkleed, groen kleed en pauwenkleed. Omdat ze onderling hoog-Hollands spreken, lijken ze toeristen in de soek. Ze houdt kennelijk echt van haar vriend, een hip opgeschoren Nederlandse jongen uit de zelfde Marokkaanse streek afkomstig. Het wordt nog spannend. Gaat dat op tijd lukken met de papieren? Zaterdag moet het huwelijk gesloten zijn en keren ze terug naar Nederland, killer, natter maar zoveel fijner om in te wonen.