Emma Thompson

In een reeks profielen van hedendaagse sterren deze week Emma Thompson, die in Primary Colors de bitchy presidentsvrouw Susan Stanton speelt. Engelser en intellectueler dan Thompson kan een filmactrice niet zijn.

Door PIETER STEINZ

Foto AP

,,Ik ben opgevoed door mensen die giechelden op begrafenissen,'' luidt een kenmerkende uitspraak van de Engelse actrice Emma Thompson. Haar vader was de schrijver en regisseur van het kindertelevisieprogramma The Magic Roundabout. Haar moeder, Phyllida Law, was een bekende comédienne. En zelf begon ze in de jaren tachtig haar carrière als stand-up comedian; niet voor niets was ze tijdens haar studie in Cambridge lid geweest van de Footlight revue-club, samen met onder meer Stephen Fry en Hugh Laurie.

Toch is Emma Thompson (Londen, 15 april 1959) allereerst bekend door haar serieuze rollen. Ze won een Academy Award voor haar vertolking van de onafhankelijke Margaret Schlegel in Howards End (1995) en kreeg Oscar-nominaties als beste actrice voor The Remains of the Day (1993, een doortastende huishoudster in een rigide landhuis) en In the Name of the Father (1993, een advocate die zich inzet voor een onschuldig veroordeelde). Zelfs de Jane Austen-bewerking Sense and Sensibility (1995), waarmee ze als scenarist haar tweede Oscar won, werd in Amerika gezien als een Zeer Serieus Produkt - al onderstreepte Thompson in elk interview dat Austen vóór alles een humoriste was.

Klassiek gericht mag je Emma Thompson wel noemen. Ze studeerde af op de negentiende-eeuwse schrijfster George Eliot, en deed na haar leerschool in de praktijk van het Londense toneel voor het eerst van zich spreken in Henry V, de Shakespeare-verfilming waarmee Kenneth Branagh zijn regiedebuut maakte. Met Branagh, die van 1989 tot 1995 haar echtgenoot was, speelde ze ook in Shakespeare's Much Ado About Nothing (1993) en in Peter's Friends, een tragikomedie over een reünie van studievrienden. Engelser en intellectueler dan Thompson kan een filmactrice niet zijn; ze was dan ook de aangewezen persoon om de titelrol te spelen in de film Carrington, over de vooral in de literatuurgeschiedenis beroemd geworden Bloomsbury-groep.

Zoals veel typisch Britse filmsterren is Thompson doodsbang om getypecast te worden. Die angst moet de verklaring zijn voor haar beslissing, in 1994, om een rol aan te nemen in het nogal stompzinnige Schwarzenegger-vehikel Junior, over een mannelijke dokter die zwanger wordt. Maar in de Hollywood-films die daarop volgden bleek Emma Thompson zich als actrice te verbreden: niet langer was ze steevast het tobbende, over-verantwoordelijke, eenzame en/of diep ongelukkige buitenbeentje. In Primary Colors, dat deze week eindelijk in première gaat, is ze de bitchy presidentsvrouw Susan Stanton, en in Judas Kiss, dat binnenkort in Amerika uitkomt, speelt ze een spijkerharde FBI-agente. En dan, in 1999, volgt de apotheose van Emma Thompson. Letterlijk, want de actrice die tien jaar geleden onopmerkelijk debuteerde in The Tall Guy, is dan te aanschouwen in haar meest ambitieuze rol: die van de almachtige God in de 'bovennatuurlijke komedie' Dogma.

Meer sterren