NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Frits Abrahams
Tv-amusement met kinderen is altijd een zeer hachelijk genre geweest. Tom Manders (,,Poesie Mauw'') heeft er veel eer mee ingelegd, en terecht, maar hij kreeg te veel kleffe, weemakende navolging. Elke keer als bijvoorbeeld Henny Huisman een kind op de knie neemt, zoek ik zappend snel een goed heenkomen.

De TROS is begonnen met het uitzenden van een Amerikaanse serie rond het kind: Cosby kids. Bill Cosby, de befaamde tv-komiek, presenteert de serie. Cosby heeft altijd graag met kinderen gewerkt. Al uit zijn vroegste werk blijkt dat hij zich goed in kinderen kan inleven. Op een van zijn platen met conferences uit de jaren zestig staat een schitterend nummer, getiteld 'Froofie' the Dog. Cosby is hierin een vader die naar zijn favoriete cowboyserie zit te kijken, als zijn 7-jarige dochtertje binnenkomt met het dringende verzoek om haar kinderprogramma 'Froofie' the Dog aan te zetten. Cosby speelt zowel de vader als het kind, en hij is ook echt dat kind, dat klagelijk en onvermurwbaar doorhakkelt over haar 'Froo-froo-froofie the-Dog.' De sketch eindigt ermee dat het meisje naar haar moeder loopt om te zeggen dat pa naar een film zit te kijken 'waarin ze bezig zijn katjes te verdrinken'.

Ook in Cosby kids laat Cosby blijken dat hij zijn gevoel voor de wereld van het kind allerminst is kwijtgeraakt. Hij begint elke aflevering met een korte conference waarin hij fraaie typeringen geeft van de relatie tussen kind en volwassene. ,,Ik ben geboren in 1937'', vertelde hij vorige week, ,,toen was er nog geen kindermishandeling. Oudere mensen mochten je zomaar slaan.''

Tot zover gaat alles goed in Cosby kids, maar daarna wordt het snel minder. Cosby heeft ook gesprekjes met kinderen in de studio. Ze bevatten soms leuke momenten. Een meisje zei: ,,Ik heet Postolache. Dat is Roemeens.'' Cosby: ,,Wat betekent dat?'' Het meisje: ,,Postolache!''

Heel leuk was ook het nummer waarin Cosby zich tegenover kinderen uitgaf voor iemand van 'Het Nationale Groentebureau' die met hen een reclamespot moest maken voor groenten. Cosby begon 'de spot' steeds met de zin: ,,Grote mensen zeggen dat kinderen niet van groenten houden, maar wij laten u zien dat dit niet waar is.'' Waarna hij een of andere onsmakelijk uitziende groente aan het kind ter consumptie aanbood. En hoewel zo'n kind niet beter wist dan dat het om een heuse reclamespot ging, kon het zijn afgrondelijke weerzin nooit goed onderdrukken.

Toch vallen de gesprekken met de kinderen over het geheel genomen nogal tegen. Cosby probeert soms geforceerd vertedering op te wekken, en de kinderen reageren navenant weinig spontaan. Ook al beweert een commentaarstem dat de antwoorden van de kinderen niet zijn ingestudeerd, toch kun je je als kijker moeilijk aan die indruk onttrekken.

Dat komt ook doordat Cosby in zijn programma voorbeelden laat zien van het werk van een voorganger, Art Linkletter, die dertig jaar geleden in Amerika beroemd werd met dit genre. Cosby bejegent de man als een godheid, maar wat wij aan oude scènes te zien krijgen, is huiveringwekkend. Het is een en al manipulatie. Kinderen spreken quasi-spontaan de antwoorden uit die copywriters voor hen bedacht hebben.

Linkletter tegen een meisje: ,,Wil je secretaresse worden?'' Het meisje: ,,Nee.'' Linkletter: ,,Waarom niet?'' Het meisje: ,,Omdat secretaresses altijd op de schoot van de baas zitten.'' Nee, geef mij dan maar het naturel van de naakte werkelijkheid. Wat dat betreft kan ik iedereen de herhaling (elke donderdag) van de IKON-serie Tussen eten en afwas dubbeljong aanraden. Het betreft gefilmde gesprekken tussen een kind en een ouder en tussen jongeren onderling. Gisteren was de aflevering te zien waarin een moeder haar wanhopige 19-jarige dochter ervan probeert te overtuigen dat het wel meevalt met haar 'te dikke borsten en te dikke kont'. Adembenemende televisie.