Julie Christie

In een reeks profielen van hedendaagse sterren deze week Julie Christie, het icoon van de vrijgevochten vrouw die dit voorjaar haar derde Oscarnominatie kreeg voor haar rol als de wat gedesillusioneerde enbedrogen echtgenote in Alan Rudolphs Afterglow.

Door HANS BEEREKAMP

Foto AP

,,Mannen hebben geen enkele behoefte aan verantwoordelijkheid. Ik ook niet,'' zo luidt een van de markantste uitspraken van Julie Christie, de Engelse actrice die door haar rollen in John Schlesingers Billy Liar (1963) en Darling (1965) een icoon werd van de vrijgevochten vrouw uit het Londen van de swinging sixties. De titelrol in Darling, bekroond met een Oscar voor de beste actrice, die stiekem ook een beetje bestemd was voor Christie's vertolking van Lara, de verpleegster van Dr. Zhivago (David Lean, 1965), betreft een meisje uit hogere kringen, Diana Scott. Opportunisme en cynisme leiden haar via een reeks bedden van interessante mannen naar de titel van prinses, in een vreugdeloos huwelijk met een oudere Italiaanse edelman. In werkelijkheid trouwde Christie nooit, maar was wel romantisch geïnvolveerd met onder meer Terence Stamp, Omar Sharif, Brian Eno en Warren Beatty (tegenover wie ze speelde in Shampoo, Heaven Can Wait en als de western-hoerenmadam in Robert Altmans McCabe and Mrs. Miller, in 1971 goed voor een tweede Oscarnominatie). De laatste tijd was ex-prinses Diana slechts te zien in plichtmatige rollen als koningin-moeder, bij voorbeeld in Dragonheart (1996) en Hamlet (Kenneth Branagh, 1996).

Zeer onverwacht kwam dit voorjaar haar derde Oscarnominatie, voor de kleine film Afterglow van Alan Rudolph, als een wat gedesillusioneerde bedrogen vrouw, die net als in haar fameuze film Don't Look Now (Nicolas Roeg, 1974) getekend is door de verdwijning van een kind. De grootste verrassing is wellicht dat Julie Frances Christie (Chukua, Assam, Brits-Indië, 14 april 1941) op 56-jarige leeftijd een aantrekkelijke en verleidelijke vrouw is gebleven, leeftijdloos als Catherine Deneuve. Wie Christie's films uit de jaren zestig terugziet, ontkomt ook niet aan de vergelijking met Franse actrices als Brigitte Bardot en de Jeanne Moreau van Jules et Jim.

Een prachtige Internetpagina in de serie The Superstars, muzikaal begeleid door Lara's Theme uit Dr. Zhivago, roept aangename herinneringen op (www.geocities.com/Hollywood/9766/christie.html). Christie mag dan door veel critici beschouwd worden als een knap gezicht met weinig inhoud, haar filmografie logenstraft die opvatting. Natuurlijk is ze vaak gecast in voor de hand liggende rollen (mesailliances met boer Alan Bates in zowel Far from the Madding Crowd als The Go-between, een dame op zoek naar een Indiaas koloniaal verleden in James Ivory's Heat and Dust), maar ze maakte ook meer avontuurlijke keuzes: Fahrenheit 451 (François Truffaut, 1967) en de experimenteel-feministische low-budget-musical The Gold Diggers (Sally Potter, 1983). Christie's personage in Afterglow heeft een, door beeldcitaten uit The Pit and the Pendulum schijnbaar bewezen verleden als actrice in B-griezelfilms. De echte Julie Christie was daarvoor te deftig: Demon Seed (Donald Cammell, 1977) had niets groezeligs en fotomodel Diana Scott in Darling speelde slechts één scène in een fictieve horrorproductie: voordat de begintitels over het doek gelopen zijn, is ze al vermoord. Zo gemakkelijk laat een vlinder met de allure van Christie zich niet vastprikken.

Meer sterren