Jeugdsentiment uit de jaren tachtig

Door HANS BEEREKAMP
Of het fenomenale succes in Amerika van de romantische komedie The Wedding Singer zich ook aan deze kant van de oceaan zal voordoen, valt nog te bezien. Per slot van rekening bracht Happy Gilmore, de vorige film met de wezenloze televisiester Adam Sandler ('Saturday Night Live') over een golfende ijshockeyer, aan de Amerikaanse bioscoopkassa's tachtig miljoen gulden op en trok die in Nederland 400 bezoekers.

Transculturele problemen zijn er in overvloed voor The Wedding Singer, de tweede regie van de onbekende Frank Coraci. In de eerste plaats kennen wij niet het fenomeen van de bruiloftszanger (Sandler), een frisse en enthousiaste jongeman die er de stemming inhoudt door prettig in het gehoor liggende liedjes af te wisselen met de functie van ceremoniemeester ad hoc, pijnlijke speeches van dronken gasten met een kwinkslag op te vangen en het bruidsboeket in de haag van ongehuwde genodigden te doen werpen. In bredere zin geloven wij misschien ook iets minder fanatiek dat het enige denkbare geluk gelegen is in het zo snel mogelijk bereiken van de huwelijkse staat.

Het stramien van The Wedding Singer is weinig verrassend. Sandler wordt zelf voor het altaar in de steek gelaten door een opportunistische haaibaai, komt in een depressie terecht die hem professioneel parten speelt en gered door de vriendschap met een onophoudelijk glimlachend serveerstertje (Drew Barrymore), dat zelf haar hart heeft verpand aan een akelige man met veelbelovend inkomen. Net als ze zich beginnen te realiseren dat er meer mogelijkheden in hun vriendschap schuilen, gooit een misverstand roet in het eten en dreigt zij overhaast te trouwen met de verkeerde. De scène waarin de ware Jacob dit op het laatste moment weet te verhinderen (in de eersteklasafdeling van een vliegtuig naar Las Vegas) is de beste van de hele film, in alle vertederende clichématigheid, maar dat zegt veel over de geringe effectiviteit van de rest. Curieus is vooral het nadrukkelijk uitspelen van de datering van de film, in 1985, zowel door de muzikale omlijsting als in gekunstelde grappen over dat verre verleden. Misschien is het desondanks nog iets te vroeg om het Reagan-tijdperk als jeugdsentiment te exploiteren.

In: 46 theaters