Vrijblijvend sprookje voor mannen met midlife-crisis

Door DANA LINSSEN
Box of Moonlight is de tweede film van 'New York independent' Tom DiCillo die in korte tijd in Nederland uitkomt. Het was eigenlijk ook de bedoeling dat het zijn tweede film zou zijn, want de productiegeschiedenis dateert al van voor Living in Oblivion (1995), de succesvolle opvolger van zijn debuutfilm Johnny Suede (1991).

Waarom Box of Moonlight pas enkele weken na DiCillo's vierde, The Real Blonde (hij voltooide beide films in 1997), wordt uitgebracht is onduidelijk, maar tekent het gesjacher met films en uitbrengdata van sommige Nederlandse filmdistributeurs.

Een bijkomend voordeel heeft het echter wel, de films in omgekeerde volgorde te zien, want was Box of Moonlight na het spitsvondige Living in Oblivion ongetwijfeld erg tegengevallen, vergeleken met het indolente getob met de liefde en blondines in The Real Blonde, valt de film juist weer erg mee. De met Living in Oblivion gewekte verwachting als zou DiCillo de chroniqueur van de hedendaagse Amerikaanse onafhankelijke filmmakerij zijn, werd in The Real Blonde (een soort 'thirtysomething' voor would-be artistiekelingen) niet ingelost. In Box of Moonlight is ver achter de sprookjesachtige gebeurtenissen echter wel een onuitgesproken parodie op de zogeheten midlife-crisis-film te herkennen, waarin uitgebluste kantoorklerken na een weekendje wildwaterkanoën weer helemaal de oude zijn.

John Turturro speelt zo'n in leeftijd en loopbaan vastgelopen veertigplusser, die tijdens een onverwacht verlof in contact komt met ene Kid (Sam Rockwell, het broertjes van die andere 'indie'-filmer Alexandre), een soort Peter Pan in een western-kostuum. En net zoals al die middelbare mannen in die Hollywoodfilms tijdens het paardrijden met hun mythische zelf in contact komen, gaan Turturro en Kid naaktzwemmen, barbecuen met twee verlegen dames (vaste DiCillo actrices Catherine Keener en Lisa Blount), houden een tomatengevecht in een weiland en ontbijten met extra large porties cream-cookies met melk. Het gaat allemaal nergens over, maar ziet er wel gezellig uit. Tussen al die vrijblijvende filmerij duiken opeens mild-magisch realistische momenten op die in de verte herinneren aan het onweerstaanbaar bizarre universum van de Coen-broers: een predikantenechtpaar dat met hakbijl de omgeving onveilig maakt en de verschijning van de Messias op een billboard.

Box of Moonlight laat zich nog het beste vergelijken met een marshmellow, dat oer-Amerikaanse suikergoed dat Turturro en Kid tijdens hun 4 juli-viering roosteren op hun kinderkampvuurtje. Infantiel snoepgoed dat er verleidelijk uitziet en na een eerste overweldigend zoete hap nergens meer naar smaakt, maar waarvan je soms toch een hele zak kunt leegeten.

In: Desmet, Amsterdam