NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

BAS BLOKKER
Waar is het misgegaan met We're no Angels? Het kan haast niet aan de regisseur liggen: Neil Jordan, die het subtiele verhaal van The Crying Game tot een even subtiele film verhief. Of aan scenarioschrijver David Mamet, die zijn eigen toneelstuk Glengarry Glenn Ross (hier beter bekend als Vastgoed BV) omwerkte tot een tragische, wrede en geestige film over een roedel vastgoedverkopers. En de hoofdrollen in We're no Angels zijn voor Robert De Niro en Sean Penn. Okee, misschien hebben die niet alleen maar goede films op hun naam staan, maar vervelen deden ze ons zelden. Hier wel. Hier heel erg.

De Niro en Penn zitten in een vaaggehouden verleden (zeg jaren '20) gevangen in de buurt van Canada. Waardoor Snuf en Snuitje in deze Oudtestamentische kerker zijn beland is een raadsel. Hebben ze hun hand niet uitgestoken toen ze linksaf wilden slaan? Hun vuilnisbak te vroeg buiten gezet? Een pakje kauwgum gejat, dat is het enige dat in de buurt komt van een misdrijf waartoe ik hen in staat acht.

Doet er niet toe, na tien minuten ontsnappen ze en dan ben je al lang op ze uitgekeken. Het bangige hoofd van Penn, die onzeker en verbaasd links en rechts tuurt en de hele tijd 13 jaar oud loopt te wezen. De domme, zelfverzekerde grijns van De Niro, van laat het maar aan mij over. Maar je kunt juist helemaal niks aan hem overlaten. Van de eerste ontmoeting tot de laatste fade out blijven die hoofden zo.

Op hun tocht naar de Canadese grens worden ze voor vermiste priesters aangezien en in een klooster ondergebracht. Er volgen spraakverwarringen, bijna-ontdekkingen en iets als een bekering, en die hoofden blijven maar hard opgepompte Tricolore-ballen - geen schop kan ze vervormen.

Misschien is het een simpele kwestie van miscasting. Robert De Niro is op zijn best in de lichtneurotische rollen die hij voor Martin Scorsese speelde. En de troosteloze intensiteit waarmee Sean Penn bijvoorbeeld in At close range speelde, is heel ver te zoeken (vooral zíjn gezicht wilde ik na afloop van de film onder handen nemen). Kluchtigheid gaat ze niet goed af.

Je krijgt nooit het gevoel dat hij een klucht heeft wllen maken. Hij heeft alle kleur uit het decor weggezogen, waardoor We're no angels even gestileerd oogt als Twelve Monkeys. En hij geniet van de symboliek van een madonnabeeld dat langs een waterval naar beneden zeilt. Maar een klucht komt nu eenmaal het meest tot zijn recht in simpele beelden, tegen een heldere lucht. Misschien waren De Niro en Penn wel balorig en zijn ze er met Jordans film vandoor gegaan.

Zo zie je maar dat ook een geheide kampioensploeg kan vallen als de spelers falen. Oeps, wat zeg ik nou?

We're no Angels (Neil Jordan, VS, 1989). BBC1, 0.25-2.10u.

PS: Veronica vertoont vanavond Bad Timing, een film waarvan Joyce Roodnat eerder in deze rubriek schreef: ,,Zij die hem waren gaan zien, vormden vanzelf een klein geheim genootschap.''