NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

JOYCE ROODNAT
De Amerikaanse cineast Alan Rudolph maakt pretentieuze, doorgaans stomvervelende films. Hij is, waarom toch?, een protégé van het genie Robert Altman, die vlijtig Rudolphs werk blijft produceren. Vermoedelijk dankzij Altman worden die films gestoffeerd met een keur aan interessante acteurs, wier talent Rudolph vervolgens vergooit.

Zo ook bij Mrs. Parker and the Vicious Circle (1994). Een film over de kring schrijvers die in de jaren dertig wekelijks aan hun eigen tafel in het Algonquin Hotel samenspanden, met het tijdschrift The New Yorker als legendarisch resultaat: goed idee. Een filmverhaal met de vileine schrijfster/dichteres Dorothy Parker als middelpunt: nog beter.

Niet dus. Behendig creëerde Alan Rudolph een piepend karretje waar een bloeddorstige tijger had moeten brullen. Je komt vooral te weten dat Parker en haar kompanen elkaar zonder ophouden vinnig de oren wasten. Hun persoonlijk drama, hun passie voor het schrijven, hun verloren zijn in de eigen tijd, hun drankprobleem in tijden van Drooglegging, alles blijft een oppervlakte-kwestie.

Maar toch. Jennifer Jason Leigh. Zij speelt Dorothy Parker en ondanks Rudolphs graatmagere script, parmantige dialogen en alle kanten op fladderende regie, zet ze een wezen neer dat in één streek ontroert, weerzin wekt en gloeiend literair talent verraadt. Haar stem klinkt als rooie menie, haar ogen zijn smalle felle spleten, haar lijf is een en al sensuele achterdocht. Parkers poëzie rolt vanzelfsprekend en glorieus uit haar alsem-mond. Altijd boos, altijd geestig, altijd alleen en veel te slim om ooit gelukkig te worden. Jennifer Jason Leigh is de enige reden om tijd te besteden aan Mrs. Parker and the Vicious Circle. Een goede reden.

Mrs. Parker and the Vicious Circle, (Alan Rudolph, USA 1994), Belg.2, 23.05-01.05u.