Coppola maakt van The Rainmaker een acteursfeest

Door DANA LINSSEN
Rudy Baylor, de hoofdpersoon van John Grisham's The Rainmaker is een beetje een moeilijke held.

Hij is geen jonge, ambitieuze advocaat als Mitch McDeere uit The Firm, noch een talentvolle rechtenstudent als Darby Shaw uit The Pelican Brief, de eerste twee van een reeks succesvolle verfilmingen van de bestsellers van legal thriller-auteur John Grisham. In feite heeft de advocatuur in The Rainmaker helemaal niets glamoureus. Baylor haalt met hangen en wurgen zijn advocaatsexamen, woont in zijn auto, is een halve idealist, maar laat zich wat bleu in dienst nemen door het malafide advocatenkantoor van Bruiser Stone (een onherkenbare Mickey Rourke) als 'ambulance watcher'. Samen met Stone's compagnon Deck Schifflet (Danny DeVito) bezoekt hij slachtoffers van verkeersongevallen in het ziekenhuis in de hoop via een rechtszaak een flinke schadeclaim voor hen te kunnen incasseren.

Aanvankelijk lijkt The Rainmaker dan ook weinig te maken te hebben met Grishams bekende David en Goliath-motief, waarin een advocaat het op moet nemen tegen groot onrecht, het liefst vertegenwoordigd door het hele rechtssysteem. Ook de thriller-elementen in de plot ontbreken grotendeels. The Rainmaker schetst eerder de juridische 'coming-of-age' van Rudy Baylor (waar Grisham zich naar verluidt mee identificeert) en voert daartoe een heel scala aan personages op. Ze staan weliswaar aan de verschillende uiteinden van het juridische spectrum, maar Baylor wordt vooral op persoonlijke gronden door hen aangesproken. De door haar echtgenoot bont en blauw geslagen Kelly Riker (Claire Danes) roept bij hem de herinnering aan zijn eigen mishandelde moeder op, de aan leukemie lijdende Donny Ray voor wie hij een verzekeringszaak aanspant die de kern van de film zal blijken te zijn, wordt een goede vriend en uitvreter Schifflet blijkt een gedreven rechtspleiter.

Het is vooral die veelheid aan karakters die regisseur Francis Coppola in het verhaal moet hebben aangesproken. Al kon het voor zijn tanende carrière ook geen kwaad om weer eens een potentiële succesfilm te maken. Misschien dat hij daarom iets teveel op safe speelt. In de lijn van de cynische kronieken die Coppola in The Godfather en Apocalypse Now schreef, maakt hij van The Rainmaker een acteursfilm om van te smullen, maar de echte duistere kanten van het verhaal vertalen zich slechts in een sober production design. DeVito zag ik zelden zo gedreven en naturel, zonder zijn onmiskenbare komische kanten te verloochenen, Rourkey verrast als de dubieuze advocaat, Mary Kay Place is rauw als de moeder van de stervende Donny Ray en Jon Voight en Roy Scheider zetten messcherp de onwillige vertegenwoordigers van verzekeringsmaatschappij Great Benefit neer.

Matt Damon speelt in The Rainmaker zijn tweede grote rol, die teleurstellend weinig afwijkt van de ongevormde jongeman die hij in Good Will Hunting liet zien. Damons padvinderachtige voorkomen past goed bij de onbedorvenheid van zijn personage, maar geeft niet de teleurstelling te zien die Baylor uiteindelijk in het Amerikaanse rechtssysteem ervaart. Daar zet de film een voice-over voor in, wat meestal een zwaktebod is, en ook nu had ik Damon liever zijn desillusie zien spelen dan horen vertellen.

In: 27 theaters