Michael Keaton

In een reeks profielen van eigentijdse sterren deze week Michael Keaton, die een voorkeur heeft voor karakters met effect.

Door BIANCA STIGTER

Toen bekend werd dat Michael Keaton Batman zou gaan spelen in de eerste echte speelfilm over de stripfiguur, kwamen er bij productiemaatschappij Warner Brothers meer dan 50.000 protestbrieven binnen. De fans van de vleermuis hadden op het witte doek liever een acteur gezien die al vaker een held had gespeeld, zoals Sylvester Stallone of Clint Eastwood. Wat moesten de liefhebbers van de caped crusader met een grappenmaker die in luchtige komedies als Mr. Mom weliswaar had laten zien dat hij de was kon doen, maar op het scherm nog nooit iemand in elkaar had geslagen? Het succes van Batman (1989) en het vervolg Batman returns (1992) bewees het ongelijk van de fans niet; de films werden misschien wel meer gewaardeerd om de uitzinnige vormgeving en het dolle spel van tegenspelers als Jack Nicholson dan om de creatie van Keaton, die van Batman een sombere excentriekeling met een onverwerkte jeugd had gemaakt. Maar Keaton kon in de Batmanfilms wel laten zien dat hij in ieder geval over één bijzonder talent beschikte: hij kon door een kostuum heenspelen. Keatons Batman had karakter, al was het misschien niet het karakter dat de liefhebbers van de strip en de tv-serie gewild hadden.

Tim Burton, de regisseur van de eerste twee Batmanfilms, had dit talent van zijn acteur al ontdekt toen hij in 1988 met Keaton de horror-komedie Beetlejuice maakte. Als het spook Betelgeuse lukte het Keaton daar al in om in een storm van vormgevingsgeweld overeind te blijven. Keaton wordt zelf geen special effect, zoals Jim Carrey of Arnold Schwarzenegger, hij is in staat de special effects een soort ziel te geven.

Keaton (geboren als Michael Douglas in Coraopolis, Pennsylvania, 9 september 1951), die via de stand-up comedy in Hollywood terecht kwam, heeft altijd een lichte voorkeur gehouden voor karakters met effect, ook al gaf hij na twee films de brui aan Batman (waarschijnlijk zal hij Batman wel weer spelen in Tim Burtons langverwachte Supermanfilm). In de komedie Multiplicity (1996) van Harold Ramis speelde Keaton een man die zichzelf drie keer kloont en in de nog uit te komen kerstfilm Frost is hij een overleden vader die als sneeuwman zijn zoon mag bijstaan. Maar Keaton heeft zich nooit op een bepaald soort rol willen vastpinnen. Hij vergelijkt zijn carrière met een 'smörgasbord'; de acteur wil van elke soort rol geproefd hebben. Keaton deed het totnutoe in films die soms slecht en soms goed waren. Hij speelde een gedreven tabloidjournalist in The Paper, kickte af van de cocaïne in Clean And Sober en was een huurder uit de hel in Pacific Heights. Hij deed mee aan Kenneth Branaghs Shakespeareverfilming Much Ado About Nothing en imiteerde James Cagney in Johnny Dangerously. Het enige dat Keaton zijn diverse karakters altijd meegeeft, is een zekere energieke intelligentie - de acteur kan niet dom uit zijn waterige blauwe ogen kijken. Je zou daarom kunnen zeggen dat Quentin Tarantino de eerste regisseur was die Keaton werkelijk against type wilde casten. Het lukte hem niet. In Jackie Brown moest Keaton een domme politieman neerzetten, maar Keaton wilde de rol alleen aannemen als hij de agent ietsje slimmer mocht maken.

Meer sterren