Michael Keaton (l.) in 'Desperate Measures'

Door DANA LINSSEN
De van origine Franse regisseur Barbet Schroeder heeft in zijn films een sterke voorkeur voor morele dilemma's die zich aan de zelfkant van de wet aftekenen.

De vraag in hoeverre je het recht in eigen hand mag nemen en of wraak en loyaliteit betrouwbare drijfveren zijn, waren de thema's van spannende psychologische thrillers als Reversal of Fortune (1990) en Single White Female (1992). In Desperate Measures lijkt echter in plaats van het subtiel ontginnen van een ethisch braakland gekozen voor het exploiteren van een moreel mijnenveld en vooral omdat het daar zo lekker knalt en explodeert. Actie in plaats van psychologie en achtervolgingen in plaats van suspense kenmerken Schroeders recentste film.

Het verhaaltje dat dat allemaal moet verantwoorden is het beste samen te vatten in de woorden van een collega van hoofdpersoon en politieman Frank Conner (Andy Garcia): ,,Hoeveel mensen moeten er sterven voordat jouw zoon kan leven?'' Dat het er heel wat zijn wordt al snel duidelijk als blijkt dat de enige geschikte beenmergdonor voor Conners doodzieke zoontje de meervoudige moordenaar Peter McCabe (Michael Keaton) is. Want de naar Hannibal Lecter (Silence of the Lambs) gemodelleerde misdadiger ziet in ziekenhuisopname de enige kans om aan zijn zware detentie te ontsnappen en zet alles op alles om zijn vrijheid te verwezenlijken. Een malle bril en een stapeltje boeken maken van Keaton echter nog geen genie (in feite speelt hij in Desperate Measures een van zijn onnozelste rollen), waardoor je zoals door Anthony Hopkins' Hannibal the Cannibal gefascineerd kunt raken. McCabe baant zich niet met list en vernuft een weg naar buiten, maar met buldozerig geweld. Aardig detail in het scenario is wel dat Conner er uit alle macht voor moet zorgen dat hem niets overkomt, want aan een dode donor heb je niets.

Er sterven alleen bij hoge uitzondering negenjarige jongetjes in Hollywoodfilms - wat dat betreft is een televisieserie als E.R. (Emergency Room) waarin ook weleens een patiënt gegijzeld wordt of een schietgrage gek de operatiekamer binnendringt een stuk levensechter dan het in een spookachtig verlaten ziekenhuis gesitueerde Desperate Measures. Ver voor het einde begin je je daarom niet af te vragen hóe de vroegwijze, verplicht vertederende Frank gered zal worden, maar hoe láng het nog gaat duren.

Al met al maakt Desperate Measure een overbodige indruk, zelfs voor liefhebbers van het actiegenre, of de vileine vraag van McCabe aan het jongetje of hij echt wel het DNA van een psychopaat in zijn lichaam wil laten transplanteren, zou een nadenkertje moeten zijn voor al die met hun donorverklaring tobbende Nederlanders.

In: 12 theaters