NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

FRITS ABRAHAMS
Aardig onderdeel van KRO's Aso show zijn altijd de candid camera-filmpjes die neerkomen op: wat zou u gedaan hebben als...

Zo herinner ik mij uit een recente aflevering een meisje dat - daartoe geïnstrueerd door de filmers - haar wrakkige meubilair stond te dumpen in een stadsvijver. Dit tot grote woede van de meeste voorbijgangers die deze aanslag op het publieke domein niet tolereerden. Een ouder echtpaar dwong het meisje het meubilair weer in te laden in haar auto, en een leeftijdgenote vloog haar bijna aan.

Heel anders verliep de 'corruptietest' die gisteren werd vertoond. Enkele nep-agenten dreigden burgers te bekeuren die een lichte verkeersovertreding hadden begaan. De agenten toonden zich onmiddellijk en onverholen bereid de zaak onderhands te regelen tegen betaling van 'een geeltje'. De meeste burgers gingen op het aanbod in, al was het met tegenzin en verbazing ('Dit is wel erg raar').

Slechts één man ontstak in principiële toorn en zocht de keiharde confrontatie: ,,Het is hondsbrutaal, het lijkt België wel. Iemand een geeltje aftroggelen, het is hier geen bananenrepubliek. Nog geen dubbeltje! Schaam je!'' Toen beende hij woedend weg - om aangifte te doen bij de echte politie.

Welke conclusies moeten we hieruit trekken? Dat wij Nederlanders een zuinig volkje zijn, en geen haar beter dan de ingezetenen van een bananenrepubliek zodra onze eigen portemonnee in het geding is? Zoiets, denk ik. Het ingrijpen bij die stadsvijver siert ons wel weer, maar hoe zouden die burgers gereageerd hebben als dat meisje hun bezwaren had proberen af te kopen?

Uit een door Nova gehouden onderzoek bleek dat Nederlanders gevoelig zijn voor de aantasting van hun directe leefomgeving. Dit was het lijstje van de 'nationale top-ergernissen':

1. Graffiti en vandalisme.

2. Hardrijden in woonwijken.

3. Onveiligheid en criminaliteit.

4. Hondenpoep.

5. Gemeentelijke lasten.

Premier Kok noemde desgevraagd als zijn eerste stenen des aanstoots: ,,Je niet houden aan regels, met alcohol achter het stuur, onveiligheid op straat.'' ,,U woont zeker in een buurt met weinig hondenpoep'', plaagde Ferry Mingelen, die zelf kennelijk dagelijks vanuit zijn volksbuurt een vers geurende hondendrol onder de zolen meeneemt naar het Haagse redactielokaal.

Bij de NCRV begon Cees Grimbergen (ex-IKON) een nieuw discussieprogramma, Waarom? Daarom, volgens de veelbeproefde formule met één deskundige (een pedagoge) en een aantal gasten met de nodige ervaring uit de praktijk van het leven. Van het thema van deze eerste uitzending - opvoeding - begin ik zo langzamerhand intens moe te worden. Je kunt tegenwoordig geen praatprogramma meer aanzetten of je ziet een aantal gekweld kijkende ouders, die proberen uit te leggen waarom ze zo'n zooitje van hun opvoeding hebben gemaakt.

Bibliotheken zijn erover volgeschreven, oceanen van zendtijd worden eraan verspild, maar toch is het slot van al die kinderliedjes steeds weer: wees consequent in het (straf)beleid. Zo ook bij Grimbergen. Hier volgt een greep uit de bevindingen: sla niet te hard en te vaak (de meeste ouders in de studio waren tegen slaan, maar uit onderzoek is gebleken dat een meerderheid wel degelijk af en toe mept); vorm één front met je partner, want verdeeldheid bij het straffen verzwakt het effect op het kind; durf streng te zijn; verwen de kids niet, want te veel speelgoed en snoep maakt ze maar blasé.

Als ik dit lijstje zou laten zien aan mijn moeder, die er nooit een boek over heeft gelezen maar toch een goede moeder was (en nooit sloeg), zou ze zeggen: ,,Dat wisten we toch al?'' Toch was het gisteren een bijzondere televisieavond. Zouden veel sportliefhebbers beseft hebben dat ze bezig waren onherroepelijk afscheid te nemen van het grote Ajax? Op eigen terrein met 3-1 verliezen van elf ijverige, maar nooit briljante Russen - dat wil wat zeggen. Gecombineerd met het naderende vertrek van de gebroeders De Boer en Danny Blind, zal deze nederlaag dramatische consequenties hebben voor Ajax. Het zal minstens tien jaar duren voor ze weer een team van formaat hebben opgebouwd. Ik hoop voor u, en ook een beetje voor mezelf, dat we dat nog meemaken.