NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

PIETER KOTTMAN
Om actrice Joan Nederlof moet ik altijd lachen hoe vreemd dat ook is. Want ze heeft een nogal scherp stemgeluid en een tanig, bijna bits gezicht, dus innemend is ze niet. Ze heeft niks gezelligs en oogt, integendeel, nogal streng. Toch wekt ze mijn lachlust op - niet alleen door wat ze doet, maar ook door haar persoon.

Ze is op het onverschillige af lakoniek en brutaal, maar ook introvert, bedachtzaam en ernstig. Ooit imiteerde ze in een theatervoorstelling samen met Hans Klasema - beiden spiernaakt - erotische Japanse prenten. Dat was onbedaarlijke pret.

Nederlof heeft genoeg van theater, naar het schijnt, en heeft nu samen met Pieter Kramer het scenario van een zesdelige dramaserie geschreven, voor de VPRO-televisie. De serie is mede-geproduceerd door Mug met de Gouden Tand, de toneelgroep waaraan Nederlof vanaf de oprichting in 1985 verbonden is.

De enigszins uit elkaar gevallen Mug is in de serie gelukkig herenigd: het is al te lang geleden dat we Nederlof, Maureen Teeuwen, Marcel Musters (popmuzikant Erik in Oud Geld) en Hendrien Adams samen zagen. Mooi is ook dat de serie geregisseerd is door Kramer, de vaste regisseur van Arjan Ederveen (en Tosca Niterink) en maker van veel andere succesvolle televisieprodukties. Zijn manier van observeren past goed bij de beschouwende, afstandelijke satire van Mug.

Hertenkamp heet Nederlofs zesluik, door haarzelf een 'drie-onder-eén-kap-drama' genoemd, omdat het draait om een in één huis samenwonend pottenstel, een ex en een gezin. Nederlof speelt zelf een helft van het pottenpaar, de diva-actrice Grace Kealy. Ik moet weer om haar lachen, elke keer als ze in beeld komt, hoe cliché-matig haar blonde pruik en witte bontjas ook zijn.

In deel twee van de serie heeft ze seks met haar vriendin (Maureen Teeuwen) en zegt ze tussen twee zuchten door: ,,Iets meer naar links.'' Alsof ze op haar rug gekrabd wordt. (In Woody Allens Annie Hall wordt die grap ook gemaakt, zei iemand me).

Hertenkamp gaat nadrukkelijk nergens over, maar dat constaterende, beseft men hoe ten dele dat slechts waar is. Zeker, het gaat om een reeks zeer korte cabareteske scènetjes die op zichzelf erg weinig om het lijf hebben, maar ze bevatten wel steeds verwijzingen naar deze of gene waan van de dag of modieuze nieuwigheid. Zonder ooit echt satirisch of bijtend te worden: Nederlofs gevoel voor humor en drama is sterk verwant aan die van Arjan Ederveen. Geen van beiden stellen verschijnselen aan de kaak, ze beleven er zelf veel te veel plezier aan.

Er worden dus cursussen time-management gevolgd in Hertenkamp, er komen vrouwen in topposities over vloer en er worden volop bomen omhelsd en geknuffeld. Een rij-instructrice lijkt eerder psycho-analiste met zalvend jargon en een televisie-presentatrice wordt ontslagen wegens ouderdom of kijkcijfers.

Max (Marcel Musters), de ex van de vriendin van Grace, is een wao-geval en haalt zijn opwinding uit 06-lijnen. Grace zelf is druk-druk-druk met haar carrière, al uit zich dat voornamelijk in haastige gesprekken via de mobiele telefoon.

Kramer heeft scènes kris-kras door elkaar gemonteerd, aldus suggererend dat veel tegelijkertijd plaats heeft. Short cuts-gewijs, met veel vaart, waardoor men niet de gelegenheid krijgt zich aan de wat flauwere passages, die er ook zijn, te ergeren. Hertenkamp is pretentieloos vermaak, vol typisch Hollandse observaties. Ik heb nu twee afleveringen gezien en zou er nog tien voor de boeg willen hebben in plaats van vier.

Hertenkamp, Ned.3, 20.23-20.50u.