NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

FRITS ABRAHAMS
De firma Beunhaas & Bedrog was gisteren weer eens prominent aanwezig op de buis. Niemand kijkt er meer van op. Zolang het kwaad alleen op de tv verschijnt, hebben we er vrede mee.

Bleven daarom de reacties op de onthullingen van Netwerk over knoeiende Europarlementariërs in Straatsburg zo lauw? In andere media mocht ik er nog niets over vernemen. Toch loog het er niet om. Na de onthullingen van vorig jaar bleek er niets veranderd: een aantal Europarlementariërs gaat onverschrokken door met het opstrijken van presentiegelden van 500 gulden per dag, zonder in persoon aanwezig te zijn. Inmiddels is ook gebleken dat men zichzelf op kosten van de Europese burgers een riant dubbel pensioen heeft toegekend. ,,Een ordinaire vorm van zakkenvullerij'', noemde Paul Rosenmöller het. Waaraan linkse politici overigens net zo gretig bleken deel te nemen als hun rechtse collega's.

De volbloed beunhaas voelt zich vooral aangetrokken tot medische beroepen. Er vielen twee fraaie exemplaren op één avond te bewonderen. Bij Witteman nam de 'hypnotherapeut' P. Maas deel aan een discussie over 'hervonden' incestherinneringen. Het betreft herinneringen aan seksueel misbruik die pas na intensieve therapieën kwamen bovendrijven. Vooral in Amerika - maar in toenemende mate ook in Nederland - zijn ze inzet van zeer dramatische rechtszaken.

Maas schatte dat hij bij tien procent van zijn vrouwelijke cliëntèle deze herinneringen via hypnose had opgedolven. Hij had het zich daarbij wat gemakkelijker gemaakt door een nogal ruime tijdsmarge in acht te nemen: de traumatische ervaringen konden wel van 2000 tot 3000 jaar geleden dateren. Hij gelooft immers in reïncarnatie. Een schrale troost voor beschuldigde vaders en moeders. Je dochter: ,,Ik ben verkracht, en ik wil niet zeggen dat jij het gedaan hebt, maar het zit wél in de familie.'' Een beschuldigde moeder zei in de uitzending laconiek tegen Maas: ,,Ik zou het heel wat makkelijker vinden als mijn dochter mij in de zestiende eeuw beschuldigde in plaats van nu.''

Nog enige vooropleiding op dit gebied gehad, informeerde Witteman bij Maas. Nou nee, klonk het aarzelend, hij had alleen wat aan pedagogiek gedaan. Het weerhield hem er niet van om zelfs 'schijnverkrachtingen' op zijn cliënten toe te passen om hun geheugen op te frissen. Misschien is het een issue voor over twintig jaar: de hervonden herinnering aan het seksueel misbruik door de therapeut.

In Rondom tien waagde Violet Falkenburg zich aan een ander heet medisch hangijzer: het chronisch vermoeidheidssyndroom ME. Is het een echte of een ingebeelde ziekte? De schrijfster Elaine Showalter beweert in haar recente boek Hystories dat moderne fenomenen als ME, de hervonden incestherinnering, de meervoudige persoonlijkheid en anorexia nervosa uitingen zijn van wat we vroeger 'hysterie' noemden. Psychische, op fantasie berustende, kwalen dus - geen lichamelijke.

De schrijfster Renate Dorrestein, die zich al jarenlang als ME-patiënte beschouwt, verzet zich altijd fel tegen deze voorstelling van zaken. ,,Of de ziekte bestaat is een hilarische vraag'', schamperde ze ook in deze uitzending. Ze vond de viroloog Osterhaus als enige tegenover zich. ,,Ik geloof niet dat het één ziekte is'', zei hij. ,,Ik vraag me af of al deze mensen dezelfde ziekte hebben.''

Eén man verklaarde dat hij jaren aan ME geleden had, totdat een uit Nieuw- Zeeland overgewaaide therapie wonderen bij hem verrichtte. Daarop trad een 'kleurentherapeut en haptonoom' naarvoren die ons de inhoud van de therapie probeerde uit te leggen. Hij hanteerde daarbij enkele wichelroeden, waarvan er één knapte, maar dat stond de genezing niet in de weg. Er volgde een volstrekt onbegrijpelijk relaas over kleurenlapjes, radiozenders en personen die met draad en 'kleurenbakjes' aan een en ander verbonden worden.

Hoe 'echt' is een ziekte waar je zó hilarisch vanaf kunt komen?