NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In: Rialto, Amsterdam.

Filmer Johan van der Keuken bewierookt

Door RAYMOND VAN DEN BOOGAARD
Dat je als filmer graag een portret maakt over een filmer die je bewondert, ligt in de rede. Maar helaas is Ramon Gieling in Leven met je ogen, zijn documentaire over de documentaire filmer Johan van der Keuken, ten prooi aan het misverstand dat je het voorwerp van bewondering ook nadrukkelijk moet bewieroken.

Gielings portret is te zien in één programma met een nieuwe film van Van der Keuken zelf, To Sang Fotostudio, die een soort supplement vormt op diens mega-productie Amsterdam, Global Village van vorig jaar. Wederom geldt de Nederlandse hoofdstad als een kruispunt van culturen. Van der Keuken laat een uit vele windstreken afkomstige groep middenstanders uit de Albert Cuypstraat (Chinezen, Koerden, Surinamers, Pakistanen etc.) van zichzelf een portretfoto maken bij de van oorsprong Chinese fotograaf To Sang, een aantal jaren geleden 'ontdekt' door een fotoboek van Willem van Zoetendaal. Dat levert een buitengewoon grappig inzicht in de culturele smeltkroes op - waartoe niet weinig bijdraagt dat de foto's van To Sang een moeilijk te definiëren vreemdheid bezitten. To Sang Fotostudio is een 'kleine' Van der Keuken, al was het maar omdat er thans geen gelegenheid bestond om de in Global Village- Amsterdam gevonden werkelijkheid te relateren aan de werkelijkheid in het land van herkomst van de geportretteerden. Gielings Leven met je ogen is deels een soort 'the making of' To Sang Fotostudio en als zodanig nog wel aardig: Van der Keuken wordt door grote stress, zoniet woede bevangen als er tijdens de opnamen iets mis gaat (geluidshengel in beeld, regieaanwijzing verkeerd begrepen). Het is fascinerend om te zien hoezeer een film die de indruk wekt van een reportage, het resultaat is van veel mise-en-scène en overdoen van opnamen. Maar daar eindigen de verdiensten van Leven met je ogen. Het in alle hoeken van de wereld gevonden gezelschap loftuiters wordt niet of nauwelijks geïntroduceerd, zodat hun in weemakende blokken gemonteerde complimenten goeddeels in de lucht blijven hangen voor wie niet is ingevoerd in de filmwereld. Volmaakt onduidelijk is ook waarom sommige oudere films van Van der Keuken middels een fragment en een interview aan de orde komen, en de meeste andere niet. Als grap op een avondje onder vrienden zou Leven met je ogen aardig voldoen, maar als documentaire is hij zijn onderwerp onwaardig.