NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In: Kriterion 1 en De Uitkijk, Amsterdam; 't Venster, Rotterdam; Babylon, Den Haag; Springhaver, Utrecht; Cinemariënburg, Nijmegen.

Dromen van een meisjesbestaan

Door HANS BEEREKAMP
Tijdens het afgelopen filmfestival van Cannes was het in de Quinzaine des Réalisateurs vertoonde debuut Ma vie en rose van de Belgische regisseur Alain Berliner een van de weinige films die positieve mondreclame genereerde. Een als kleine productie opgezette tragikomedie over een jongetje dat liever een meisje had willen zijn groeide zo onverwachts uit tot een hot property; zelfs menige filminkoper slaagde er niet meer in tot een projectie van Ma vie en rose door te dringen.

Nu de festivalrookwolken een beetje zijn opgetrokken, wordt de film toch maar bescheiden uitgebracht in Nederland, door distributeur PolyGram die over alle Beneluxrechten beschikt. Misschien is dat beter voor een film, die niet tegen al te hoge verwachtingen bestand lijkt, maar het nadeel van de zuinige, zo niet schraapzuchtige distributie is dat we het in Nederland moeten doen met Franse dialogen en Vlaamse ondertitels. In enkele gevallen is de strekking volstrekt onduidelijk voor Noord-Nederlanders, die niet weten dat 'de regels' een gallicisme voor menstruatie is en dat 'een boontje hebben voor iemand' een vorm van sympathie betekent.

De Waalse regisseur Berliner maakte eerder enkele korte films en was daarvóór actief in de reclamewereld. Die herkomst is terug te vinden in de panache waarmee Berliner de droomwereld van zijn hoofdpersoon schildert. Ludovic (Georges Du Fresne) is een jaar of tien en nakomertje in een modelgezin in een keurige buitenwijk. Hij speelt het liefst met barbiepoppen en kijkt op de televisie naar een serie waarin die poppen een zuurtjeskleurig universum bevolken. Eens komt er een dag dat Ludovic ook een vrouw zal zijn, en tot die tijd moet hij zich behelpen door af en toe een jurk aan te trekken.

Ma vie en rose is geen ernstige film over de oorsprong van transseksualiteit. De identiteitsknoop van Ludovic wordt min of meer ter kennisgeving aangenomen, en hij leeft zijn wensdromen vrolijk uit, met name in het gezelschap van zijn adorabele jonge grootmoeder. De problemen ontstaan pas door de reacties van de buitenwereld, die haar gram haalt op Ludovics ouders, omdat deze aanvankelijk met veel begrip reageren op de verkleedpartijen. Maar wanneer zijn vader daardoor een vaste baan kwijtraakt, kentert de tolerantie en verhuist het hele gezin naar een andere stad, waar het gedonder weer opnieuw begint. Zo wordt Ma vie en rose ook een film over intolerantie en het recht om af te wijken.

Die verschillen in toon, tussen onbekommerde deviantie, maatschappelijke boodschap en - het minst geslaagd - boulevardkomedie maken van Ma vie en rose een op zijn best sympathieke debuutfilm, die moeite heeft een evenwichtige stijl te vinden. Het beste is het spel van de jeugdige acteur Georges Du Fresne, tegen wiens ernstige naïviteit de maniertjes van zijn volwassen tegenspelers schril afsteken.