NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

HANS BEEREKAMP
Het vliegveld van Dallas heet Love Field; zonder die informatie valt de titel van de gelijknamige film alleen maar te begrijpen als indicatie van een melodrama. Dat is Love Field ook wel een beetje, maar pas in tweede instantie.

Op 22 november 1963 gaat de in Jackie Kennedy-stijl geklede schoonheidspecialiste Lurene (Michelle Pfeiffer) naar het vliegveld van haar woonplaats, in de hoop haar idool een handje te kunnen geven. Het zou de laatste kans blijken. Later die dag drommen de inwoners van Dallas om de televisietoestellen in de winkeletalages om Walter Cronkite een traan te zien wegpinken. Lurene aarzelt geen moment; ze laat een briefje achter voor haar slapende echtgenoot en pakt de Greyhound naar Washington om de begrafenis van haar president bij te wonen: Jackie heeft haar nodig.

De in zelf genaaide roze mantelpakjes gestoken Lurene (Pfeiffer kreeg voor deze rol, waarschijnlijk haar beste, voor de derde keer een Oscarnominatie) past in een lange traditie van eigenzinnige zuidelijke vrouwen, die door hun omgeving niet begrepen worden: van Scarlett O'Hara tot Thelma en Louise. De over het algemeen onderschatte regisseur Jonathan Kaplan (The Accused) slaagt er wederom in een gevoelig politiek onderwerp van een menselijk gezicht te voorzien. 'On the road' raakt Lurene's lot namelijk verstrikt met dat van een Afro-Amerikaanse man en zijn kleine dochtertje, en ontdekt Lurene hoe diep de kloof is die in die tijd zwarte Amerikanen zelfs van goedwillende blanken scheidt. Kaplan en zijn scenarist Don Roos pakken dat aanvankelijk subtiel aan, met veelbetekenende blikken die gewisseld worden tussen blanken en zwarten in de bus. Misschien is de naïeve goedwillendheid van Lurene ook wel een metafoor van de goede wil van de Kennedy-generatie. Later loopt de film op een echt liefdesverhaal uit. Dat stelt een beetje teleur, maar je realiseert je ook ineens hoe weinig liefdesscènes er eigenlijk in Hollywood bestaan tussen mensen van verschillende rassen. Ook in dat opzicht slaat Love Field, ten onrechte in Nederland alleen op video uitgebracht, de spijker dus pijnlijk op de kop.

Love Field (Jonathan Kaplan, 1992, VS). BRTN1, 23.10-0.50u.