NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In: The Movies 1, Amsterdam, Metropole 3, Den Haag en Movies 1, Utrecht.

Elke man met een geweer moet direct schieten

Door DANA LINSSEN
De totale blackout die in de debuutfilm van David Koepp (scenarioschrijver van o.a. Jurassic Park, Mission: Impossible en Apartment Zero) Los Angeles en omgeving treft, is wel iets anders dan de stroomstoring die een paar maanden geleden Midden-Nederland in z'n ban hield. Binnen enkele uren is de hele maatschappij ontwricht. Mensen trekken erop uit om voorraden te hamsteren en winkels te plunderen. Huizen worden gebarricadeerd, verontruste burgers verzamelen zich en de honkbalknuppels en jachtgeweren komen onder het bed vandaan. Nog voordat er een dag voorbij is, is een keurig georganiseerde samenleving teruggevallen in een soort oerstaat, een oorlog van allen tegen allen.

Om de snelheid waarmee de gebeurtenissen escaleren te motiveren heeft Koepp een even eenvoudige als geniale openingssequentie bedacht. In een grote camerabeweging legt hij een reeks gebeurtenissen vast, waarin als in het ontstekingsmechanisme van een bom de ene irritatie tot de volgende ergernis leidt, iedereen staat onder hoogspanning. In deze estafette maken we niet alleen kennis met hoofdpersonen Matt (Kyle MacLachlan) en Annie (Elisabeth Shue), maar wordt ook met volle overgave geïllustreerd hoe fijnmazig het elektronische netwerk is dat onze maatschappij draaiende houdt. Liften zoeven, popcornmachines ploffen, roltrappen ratelen, telefoons rinkelen, automatische deuren suizen zachtjes open en dicht. Het is volle maan, de stad schittert als een diamant, de nacht broeit en dan valt de elektriciteit uit.

The Trigger Effect had een hele elegante rampenfilm kunnen zijn. Geen buitenaardse invasies, geen natuurgeweld, geen dreiging van vijandige supermachten: iedereen heeft immers wel eens een paar uur in het donker gezeten. Maar Koepp wilde veel te veel en dat heeft zoals gewoonlijk alleen maar saaiheid tot gevolg. Allereerst moest hij natuurlijk - trouw aan het genre - een handvol mensen met verschillende achtergronden tot elkaar laten komen. Koepp deinsde er niet voor terug hier wat politiek incorrecte raciale spanningen uit te buiten. Dan had hij (mede gedwongen door het beperkte budget en de kleine cast) nog een soort Kammerspiel voor echtpaar Matt en Annie en huisvriend Joe (Dermot Mulroney) in gedachten. Maar het storendste is toch wel de vage suggestie dat alle mannen die een wapen in handen krijgen er direct mee gaan schieten. Je komt er niet eens achter of dit nu een verborgen statement voor of tegen de National Rifle Association is.

Het leukste zijn eigenlijk de filmische verwijzingen zoals het thema uit de zombiefilm Night of the Living Dead (1968) van George A. Romero op de soundtrack. Of Michael Rooker (uit Henry: Portrait of a Serial Killer) als onbetrouwbaar sujet dat Matt, Annie en Joe tegenkomen tijden hun vlucht uit de stad. Maar dan is de film al bijna afgelopen, want Koepp mag dan een ijzersterk synopsis hebben bedacht, hij is vergeten het tot scenario uit te werken.