NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In 105 theaters.

De geniale verstoring van de eigen routines

Door BIANCA STIGTER
Mr. Bean is dol op M & Mmetjes en hij is er nog doller op als ze pas na een vlucht door de lucht zijn mond bereiken. Als je in een operatiekamer staat en een doekje voor je mond hebt, is die toegangsweg alleen afgesloten. Dan valt het M & Mmetje in de opengezaagde borst van een patiënt en dan zit er niets anders op dan je hand daar in te steken en flink te wroeten tussen hart en longen en lever.

De scène met het M & Mmetje is een van de meest memorabele uit de film Bean, waarin Rowan Atkinson hetzelfde kinderlijk wrede meneertje speelt als hij eerder liet zien in de populaire televisieserie Mr. Bean. Hoewel hetzelfde: Mr. Bean is tijdens de overstap van televisie naar film wel een beetje veranderd. Hij praat bijvoorbeeld, al zegt hij niet veel, en hij heeft een geweten kregen, al is het niet erg ontwikkeld. Toch zouden de beste scènes, de scènes die je onthoudt, uit Bean ook uit Mr. Bean afkomstig kunnen zijn. Leuk zoals Mr. Bean leuk is, dat wil zeggen vies, vertederend en geniaal in het oplossen en veroorzaken van problemen, is bijvoorbeeld ook de scène op het vliegveld, waarin Bean zijn vinger trekt en alle agenten doet geloven dat het een pistool is. Soms is een scène uit Bean ook echt al beproefd in Mr. Bean, zoals het moment aan het begin van de film, als Mr. Bean zijn koffiekop breekt, en dan de koffie, suiker, melk en heet water maar rechtstreeks in zijn mond stopt. Achteraf maakt het dan ook weinig uit of je naar de film bent geweest of tv hebt gekeken. Maar tijdens het kijken is er veel verschil.

Wat meer hindert dan de aanpassing van het personage in Bean is de plot, die de grappen aaneen moet rijgen. Het lijkt wel alsof de Engelse makers van de film bij voorbaat een nederlaag hebben geleden. Een film luistert naar andere wetten dan een televisieserie, wisten regisseur Mel Smith (bekend van de tv-series Not The Nine O'Clock News en Alas Smith en Jones) en schrijvers Richard Curtis en Robin Driscoll (die ook Mr. Bean voor televisie schreven) en ze besloten zich aan die wetten te houden om Mr. Bean naar Amerika te krijgen en hem daar te laten waarderen. Ze verloren daardoor het lukrake van de serie, waarin Bean zijn eigen routines kan verstoren.

Erger is dat je je er bewust van blijft dat er gaten in de onelegante plot zitten. Het is moeilijk lachen als je je steeds afvraagt waarom er niet even naar Engeland gebeld wordt. Mr. Bean is in Bean een suppoost bij de National Gallery in Londen die door zijn superieuren naar Amerika wordt gestuurd om een lezing te geven over het schilderij 'Portrait of the artist's mother' (door Bean 'a mad old cow' genoemd) van de Amerikaanse schilder Whistler, dat door de schenking van een patriottische militair (Burt Reynolds, geafficheerd als de grootste Amerikaanse fan van Mr. Bean) eindelijk van het Parijse Musée d'Orsay naar een nieuw museum in Los Angeles kan verhuizen. Een groot deel van de grappen berust op het feit dat de conservator van het museum lang blijft geloven dat Bean een geleerde is: die zijn nu eenmaal excentriek en Engelse helemaal.

Bean is vast leuker voor wie Mr. Bean niet kent; want ook kijkers houden zich aan wetten. Ze verwachten bijvoorbeeld dat Mr. Bean op film niet alleen langer duurt, maar ook leuker is. Als-ie net zo leuk is, lijkt-ie al een stuk vervelender.