NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Twaalf minuten in Roeselare

Door onze redacteur RAYMOND VAN DEN BOOGAARD
De Belgische korte film 'Leonie' werd op het Filmfestival van Cannes bekroond. In deze film over ouderdom en dementie verwijst maker Lieven Debrauwer herhaaldelijk naar zijn geboortestad Roeselare. Gisteren werd hij er op het stadhuis gehuldigd. ,,Lieven was altijd al een buitenbeentje'', zegt de burgemeester.

'Leonie' is vanavond te zien in het programma 'Film Kort' van de BRTN: TV2 00.20-00.50u.

ROESELARE/GENT, 9 JULI. 'Trots als een pauw' is burgemeester Daniel Denys op filmer Lieven Debrauwer. Dat een Nederlandstalige korte film dit jaar op het festival van Cannes in de prijzen viel, is sommigen wellicht ontgaan, maar niet burgemeester en schepenen van deze kleine West-Vlaamse stad van 50.000 inwoners. Zij hebben Lieven Debrauwer (28) een huldiging bereid op het stadhuis, met een vertoning van diens winnende film, Leonie.

In zijn warme toespraak laat de burgemeester niet na Debrauwers ouders, aan wie in Leonie een kleine bijrol is toebedeeld, in de huldiging te laten delen. Lieven, zegt de burgemeester, 'was altijd een buitenbeentje'. Daarom heeft ook niet hij, maar zijn jongere broer Johan het café annex feestzaal van de Debrauwers, 'De nieuwe ruiter', voortgezet. Maar Roeselare heeft daar veel voor teruggekregen.

Lieven, een lange slungel met lang haar en een buitengewoon gedecideerde manier van praten, gedenkt in zijn dankwoordje dat hij zijn 'eerste lassen' heeft gemaakt op de amateurfilmclub van Roeselare, Kinaro. En ook hij dankt zijn ouders, die hem altijd hebben geholpen, eerst bij de amateurfilmpjes die hij vanaf zijn vijftiende maakte, en later toen hij film ging studeren in Brussel.

In Leonie, een subtiele film van twaalf minuten over ouderdom en dementie met in de hoofdrol de Vlaamse filmster Dora van der Groen (70), heeft hij zoveel mogelijk naar de stad Roeselare verwezen, onthult de filmer. ,,Ik wilde dat mijn film duidelijk in West-Vlaanderen zou spelen.'' Als je uit Roeselare komt, herken je de tekenen: het bejaarde echtpaar leest de Roeselaarse Weekbode, er is op de achtergrond een liedje over die stad te horen, geschreven door Lievens oom en er is een kleine rol weggelegd voor Mia Pieters, bij wie zijn moeder vroeger op de markt zijn 'bermuda-broekjes' kocht, en die nu op de receptie in het stadhuis staat te glunderen.

Een buitenbeentje is Debrauwer zonder enige twijfel, zo is eerder op de dag gebleken toen we hem opzochten te Gent. In het huisje wemelt het van de Maria-beeldjes en andere religieuze poppetjes, een gebedenboek ligt op een altaartje opengeslagen. ,,Ik had er vroeger een klein museum mee op zolder'', vertelt hij. ,,Die beeldjes fascineerden me als kind omdat ze zo perfect zijn - je ziet nooit een heiligenbeeld met een pukkel. Ik maakte steeds nieuwe opstellingen, zo is mijn liefde voor beeld misschien wel begonnen.''

Toen Debrauwer bij de uitreiking van de Prijs van de Jury voor korte film in Cannes een dankwoordje sprak, oogste hij een open doekje met zijn opmerking dat 'hopelijk de dag zal komen, dat men aan de maker van een bekroonde korte film niet zal vragen wanneer hij zijn eerste langspeelfilm maakt'. ,,Ik zou misschien wel graag onder serieuze omstandigheden een korte film maken, maar het blijft moeilijk'', zegt hij vanmiddag echter. Korte films zijn moeilijk te financieren - Leonie is voor tweederde gemaakt met geld van de Vlaamse deelregering - en vertoningsmogelijkheden zijn schaars. Vandaar ook dat hij aan een lange film werkt, die Pauline & Paulette moet heten, en waarvoor hij - zoals bij al zijn films - zelf het scenario schrijft.

Pauline & Paulette is een verhaal over twee bejaarde zusters. Oudere mensen spelen een grote rol in het werk van Debrauwer - ook zijn film vóór Leonie, Het Bankje, ging daarover. ,,Als iemand mij een scenario zou geven over een zestienjarige die drugs gebruikt, zou ik niet weten wat ik ermee moest aanvangen'', bekent Debrauwer. In oude mensen, zegt hij, fascineert hem ,,dat als je ze met respect behandelt, je ook respect terugkrijgt.''

Een verheerlijking van de ouderdom kun je Leonie geenszins noemen. Voordat bij de vrouw de tekenen van dementie zichtbaar worden, zijn we er getuige van dat de uitwisseling van enige kijverige opmerkingen eigenlijk de enige conversatie is tussen man en vrouw, die hun leven verder voornamelijk met kijken naar de televisie doorbrengen. ,,Dat zie je vaak hè'', zegt Lieven, ,,een oud koppel heeft ooit redenen gehad om bij elkaar te blijven, maar ze zijn door de tijd zo aan elkaar gewend dat het voor de buitenstaander lijkt alsof ze niet lief tegen elkaar zijn. En tegelijkertijd heeft dat iets grappigs.''

Een nieuwe korte film heeft Debrauwer al voltooid: Testament, over zijn eigen grootmoeder, gaat in oktober op het Vlaamse Internationale Filmfestival in Gent in première. Jarenlang heeft hij grootmoeder in haar eigen omgeving gefilmd, onder andere bij het schrijven van afscheidsbrieven naar de familie. Nu zij is overleden, heeft hij de film gemonteerd. Dora van der Groen spreekt de tekst bij de film. Tot ver buiten Roeselare wacht men in spanning af.