NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In 25 theaters.

Regisseur Carroll Ballard zoekt kippenvel in Fly Away Home

Ganzen kijken tv en eten popcorn

Door BIANCA STIGTER
De beste kennismaking met de film Fly Away Home is een rondje zappen op de televisie: tussen de wasmiddelen en Mart Smeets vliegt opeens een vliegtuigje, gevolgd door zestien ganzen. Ze vliegen zomaar door een Amerikaanse stad, zwenken tussen de wolkenkrabbers en verdwijnen weer uit het zicht. Het is spectaculair en het stemt hoopvol en als je de film ziet duurt het lekker lang tot je het tegenkomt, ongeveer een uur. Dan hebben we de ganzen die hier vliegen geboren zien worden en het meisje dat het vliegtuig bestuurt gelukkig.

Wie onvoorbereid naar Fly Away Home gaat, heeft waarschijnlijk niet meteen door dat de film over ganzen gaat. Hij gaat over het meisje Amy (Anna Paquin, Oscarwinnares uit The Piano) dat haar moeder verliest bij een auto-ongeluk in Nieuw Zeeland en dan weer bij haar vader Thomas (Jeff Daniels) in Canada gaat wonen. Die vader is zo'n zonderling die in kinderboeken meestal voor leuk door moet gaan: hij heeft een baard, hij woont op een afgelegen boerderij, hij is kunstenaar en in zijn vrije tijd bouwt hij hanggliders. Maar in deze film is het anders, want veel tijd en respect heeft Tom niet voor Amy. Tussen het gekibbel van vader en dochter zitten plotseling beelden van de natuur voor hun huis, waar beiden weinig oog voor lijken te hebben, maar de camera wel. Die swingt tussen de moerasplanten, kijkt opeens omhoog als hij een vlucht vogels hoort, stort zich met hen in het meer, duikt onder en is dan opeens vlak boven water om de dieren van opzij rustig te zien dobberen. Fly Away Home is geregisseerd door Carroll Ballard en gefotografeerd door Caleb Deschanel, die in 1979 met The Black Stallion al een magische kinder-en-natuurfilm maakten.

Mens en dier komen in Fly Away Home samen als Amy een nest ganzeneieren vindt, nadat een bulldozer een deel van het moeras heeft platgewalst. Amy stopt de eitjes in een la met kleren van haar moeder, ze komen uit en dan wordt de film nog zaliger sentimenteel. Ganzen denken dat het eerste wezen dat ze zien hun moeder is, en Amy doet haar best dat te zijn. Ze slaapt in het bad omringd door Lange Jan en Igor en veertien andere bruine Canadese gansjes met zwarte kopjes, als ze tv kijkt eten ook zij popcorn en als ze naar buiten gaat volgen ze haar overal. Het enige dat ze hen niet kan leren, is vliegen. Maar dan is er toch nog een glansrol weggelegd voor vader, die eerst Amy leert vliegen en het haar aan de ganzen laat leren. Met z'n allen vliegen ze over Lake Ontario via Baltimore naar een natuurreservaat in North Carolina, waar de ganzen kunnen overwinteren.

Als ganzenballet is Fly Away Home, dit jaar genomineerd voor de Oscar voor fotografie, overigens minder adembenemend dan de recente Nederlandse film De kersenpluk. Daarin filmde Arno Kranenborg een jongen en een meisje van bovenaf te midden van honderden lopende ganzen. Dit bewegende, kolkende wit is onvergetelijker dan Ballards opnamen van een vliegtuigje dat een formatie ganzen aanvoert, ook al vliegen ze voor de ondergaande zon of een wolkenkrabber. Het is eerder ongehoord dan mooi, of mooi omdat het zo gek is. En het is een beetje echt gebeurd. De Canadese kunstenaar Bill Lisham leerde ganzen en andere trekvogels achter een vliegtuigje aan vliegen. Uitstervende soorten wil hij zo veiligere migratieroutes leren. De ganzen in de film vliegen ook zonder trucage naast het vliegtuigje, wat Fly Away Home op een andere manier bevredigend maakt dan Babe of 101 dalmatiërs.

Amy is bij dit verhaal bedacht omdat ganzen minder makkelijk vermenselijken dan paarden, honden en zelfs varkens. Je kunt niet laten zien dat ze iets voelen en ze roepen eenmaal volwassen ook geen gevoelens op. Alleen Igor blijft lief, maar die is dan ook kreupel en mag in het vliegtuigje van Amy meevliegen in een warm jasje. Fly Away Home is wel een kippenvelfilm, maar dat komt uiteindelijk minder door de dieren dan door de mensen.