NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In: Alfa 2, Amsterdam

Anges Gardiens: met gemak slechtste film van het jaar

Door HANS BEEREKAMP
Op mijn lijstje met de verschrikkelijkste films aller tijden komen in elk geval een stel Franse komedies voor. Een kandidaat is zeker Bons baisers à Hongkong (Claude Zidi, 1976), waarin een gezelschap ijdele lolbroeken genaamd Les Charlots sampans van spleetogen kort en klein sloegen. Ook in aanmerking komt een ranzige quasi-documentaire uit de jaren tachtig over de chique Parijse stripteasetent Crazy Horse. Van Les Charlots is weinig meer vernomen, maar de Franse 'force de frappe' in het Verre Oosten wordt lustig gekruisd met een Showgirls-achtige blik achter de schermen van de 'Crazy Horse' in Les anges gardiens, de hit van het jaar in Frankrijk, gemaakt door dezelfde regisseur (Jean-Marie Poiré) die in 1993 ook al alle kassarecords gebroken had met de tijdreisklucht Les visiteurs. Dat de film nochtans slechts in één kopie met Vlaamse ondertitels in Nederland uitgebracht wordt, geeft al aan dat van de exportkansen voorbij Wuustwezel weinig te verwachten valt.

Op alle niveaus tart Les anges gardiens elke beschrijving. De toon is abject: Gérard Depardieu, ooit een respectabele held van de Europese artistieke film, knijpt als uitbater van een louche nachtclub in elke dameskont die hij maar tegenkomt, gaat naar Hongkong om een Chinees halfweesje op te halen en parmantige Aziaten te kleineren. Eigenlijk gaat het hem echter om een aan deze goede daad verbonden beloning van vijftien miljoen dollar, die hij teneinde de triades om de tuin te leiden verstopt in de bagage van een Franse pater (Christian Clavier), die aldaar met enkele kansarme jongeren een werkvakantie heeft doorgebracht. Het scenario van de op grove slapstick, poenerig geweld, lekkere wijven en schreeuwerige verbale duels leunende komedie lijkt nergens naar. Na een uur wordt pas de door de titel gesuggereerde centrale clou geïntroduceerd: de inslechte Depardieu en de onnozele goedzak Clavier blijken dan elk te beschikken over een eveneens door hen gespeelde beschermengel, respectievelijk een angeliek geweten en een satanische raadgever. Ook die twee vliegen elkaar in de haren, maar de film eindigt met een dubbele bruiloft, ingezegend door meneer pastoor. Les anges gardiens kan dit jaar niet meer gepasseerd worden in de strijd om de slechtste film in de Nederlandse bioscopen. De enige gedachte die verdient er aan gewijd te worden is verbazing over de smaak van het Franse publiek.