Domme Belg

Door Hugo Camps
De Rabo's hebben in deze Tour tienduizend gulden bij elkaar gefietst. Niet eens de helft van het dagloon van Michael Boogerd. Daar houd je geen wielerploeg mee op de been. Jan Raas gaf in zijn glorietijd meer aan pils uit, tijdens de Tour. En op de avonden van de criteriums nog meer. Maar alla, liever arm dan dom.

Ik beklaag de Belgen. Waren de grapjes over de peer van Michel Pollentier net uitgewoed, komt Ludo Dierckxsens weer aanzetten als de domste van de klas. De Belg was zot van glorie na zijn etappewinst in Saint-Etienne. Zestien keer riep hij tegen de verslaggevers: "Ik was fantastisch". Ludo bleef maar juichen, tot in het dopinghok. Hij wilde niet alleen zijn verhaal, hij wilde zijn leven kwijt. De journalisten waren aan het werk, de bloemenmeisjes waren weg, Hinault had weer zijn hangmasker op. Bleef alleen nog de dopingcontroleur van de UCI om de jubel te delen. "Ik was fantastisch", knetterde de Belg voor de zeventiende keer vanuit de pisbak. "In België hangen de vlaggen uit, net nationale feestdag. Heel Kasterlee staat stijf van de drank. En huilen dat ze deden in het dorp. Maar ik heb het ook verdiend. Mijn ouders, mijn broer, ik, we hebben altijd krom gelegen. Labeur van 's morgens tot 's avonds. En daarnaast nog de goede werken: voor de missie, voor de fanfare, voor artsen zonder grenzen."

Dierckxsens bleef maar zweven. "Ja man, koersen is plezant. Er hangt een onvoorstelbare luxe aan de fiets, Vroeger was er geen geld voor de dokter. Mijn moeder zei altijd: koorts komt vanzelf, ze gaat ook vanzelf weg. Als coureur heb ik een persoonlijke arts, zoals de rijke mensen van Kasterlee. Ik mag hem alles vragen. Mijn arts heelt de wonden nog voor ze er zijn. Laatst in de Ronde van Duitsland voelde ik iets aan de knie. Zegt mijn arts: kom maar langs, Ludo, is zo gepiept. Ah ja, de corticosteroïden werkten meteen. Lekker spul, zeg."

De dynamiek van de ondergang: Belgischer kan niet. Dierckxsens floot zichzelf uit de Tour. Hernieuwde voor de komende vijfentwintig jaar het oude stigma: domme Belg. Natie en volk zullen het meedragen tot diep in de volgende eeuw. Daar is geen ontkomen aan want wielrennen is 'gans het volk'.

Legendarisch in de domheid zullen de Rabo's nooit worden. Ze fietsen voor geen meter, maar ze praten zichzelf ook niet aan de galg. Overigens wordt er bij de Rabo's niet gespoten. Er is niet eens een arts in de buurt die dat kan.

Of is dat ook dom?

De hematocrietwaarde van het peloton was in de Tour onder controle, althans volgens de officiële bulletins. Maar als ik Le Monde mag geloven waren zowat alle renners in het bezit van een doktersattest voor een mild gebruik van corticosteroïden, inclusief gele truidrager Lance Armstrong. Daar hadden de Rabo's kennelijk niet aan gedacht. Andijviestamppot zorgt voor vrolijke gezichten, maar niet voor sterke benen.

Het heet dat deze Tour gereinigd is. De renners zijn het uithangbord van wat Jean-Marie Leblanc dagelijks zijn Tour du renouveau noemt. Gezondheid zou het hebben overgenomen van doping. In een katholieke sport kan natuurlijk alles: de heilige maagd Maria is ook zwanger geworden zonder geslachtsdaad. Vreemd blijft het wel want oude dopingratten rijden ook nu in de voorste linie: Zülle, Dufaux, Virenque. Nog markanter: deze saaie Tour is ook de snelste Tour in de geschiedenis geworden. En dat allemaal zonder EPO, testosteron, cortisone en kunstbloed, ja zelfs zonder hasj.

Ik zag hoe Fernando Escartin de koninginnenrit won in Piau-Engaly. Als een drenkeling kwam hij over de finish, zij het vanuit de verte nog steeds met het silhouet van Fausto Coppi. De Spaanse klimmer was helemaal niet meer geordend in zijn organen. Wat zeg ik, hij was weggerafeld tot een geblutste fietspomp. Als ik ploegarts was geweest, had ik hem meteen na de etappe een nacht lang aan het infuus gelegd. Ik was heus een beetje bang dat de lieve Fernando zou sterven.

Toch moet ik geloven dat ook deze held de bergen over is gegaan op een rijstbroodje en op een bordje muësli. Ik gun hem van harte de heroïek van de asceet. Maar ik vrees dat Fernando Escartin in het bezit was van een doktersattest.